Dus koos je voor de journalistiek?
“Het was geen tweede keus. Op vakantie ontmoette ik een meisje dat journalist wilde worden. Ze hield erg van nieuws en was nieuwsgierig. Ik herkende dat; ik las al jong de krant en keek naar nieuwsprogramma’s. Na de aanslag op de Twin Towers in 2001 wilde ik daar alles over weten. Een goede vriend van mijn ouders werkte bij NOVA. Zijn werkkamer lag bezaaid met kranten en soms hoorde ik hem aan de telefoon woordvoerders uithoren. Dat wilde ik ook!”
Met corona val je toch behoorlijk met je neus in de boter.
“Het is tweeledig. Als nieuwsjunk vind ik het een waanzinnig interessante tijd. In een van mijn eerste uitzendingen bracht ik het nieuws over ‘een onbekend virus in Wuhan’. Het was toen nog onvoorstelbaar dat we een paar maanden later zelf in lockdown zouden zitten. Als mens vind ik deze periode verschrikkelijk. Ik reed na een avonddienst naar huis en passeerde een ambulancetruck met ic-patiënten. Ik raakte enorm geëmotioneerd en dacht: het is echt. Alsof ik mezelf tegen die realiteit had beschermd.”
Welke impact heeft het virus persoonlijk op jou?
“Omdat we fysiek aanwezig moeten zijn op ons werk, zagen we tijden onze vrienden niet. Ook mijn ouders, 60 en 70 jaar oud, en oma heb ik maanden niet gezien. Dat vond ik verschrikkelijk, ik ben een familiemens.” Saïda groeide op in Nijmegen. Haar biologische vader, een Marokkaan, heeft ze nooit gekend. “Ik beschouw mijn Indonesische stiefvader, die al sinds mijn tweede in mijn leven is, als mijn echte vader. Ik draag zijn achternaam. Ik voel me zelf ook Indonesisch. Ik ben opgegroeid met die gezelligheid: lekker eten, een hechte familieband.”
Het hele interview leest u in Mikro Gids 4. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier
Tekst: Bram de Graaf