Vader Hans en moeder Inge Dulfer waren de reden dat Candy Dulfer instemde met de Het uur van de wolfdocumentaire Candy. Volgens de wereldberoemde saxofoniste verdienden zij zo’n monumentje. “Ik vond het altijd jammer dat er over mijn vader nooit een documentaire is gemaakt, terwijl hij zo ongelooflijk veel heeft gedaan in de muziek. Hij zou zelf nooit ja zeggen tegen zo’n project. Dus ik dacht, nu zitten ze in ieder geval in deze film.”
Voor de leeuwen
Pa en ma Dulfer drukten een belangrijke stempel op de loopbaan van hun kind. De verlegen, beschermd opgevoede muzikantendochter kreeg op haar vijfde haar eerste saxofoon, Hans laat in de film opnamen horen uit die tijd; Candy huivert. Samen speelden ze al vanaf jonge leeftijd, in de huiskamer én voor publiek. “Voor ik drie noten kon spelen stond ik zo ongeveer al op het podium. Op mijn twaalfde op het North Sea Jazz Festival. Ik was zo verlegen en perfectionistisch dat ik er uit mezelf misschien niet had durven staan. Ik werd constant voor de leeuwen geworpen of gooide mezelf ervoor, dan moest ik wel.”
Het hele interview leest u in Mikro Gids 16. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.
Tekst: Tijgerbloed