Eerst even terug naar de eerste rondes van het seizoen. Hoe kijken jullie daarop terug?
Violiste Cisem Özkurt: “Het was soms zo grappig. En het is moeilijk om te spelen als je hard moet lachen. Ik heb bij Ammars (veel te snelle) cancan echt moeten rammen met die strijkstok – toen we klaar waren, zaten alle strijkers met de armen te trillen, zo intensief was het.” Trompettist Floris Onstwedder: “Ik had de dag erna ook spierpijn, maar dan van het lachen.”
Hoe ga je om met zo’n ontsporende dirigent?
Onstwedder: “Bij Maestro kom je als musicus in een wervelwind terecht. Voor ons valt in de eerste rondes alles weg wat we op het conservatorium hebben geleerd. We kunnen alleen maar wanhopig proberen te doen wat ons wordt gevraagd, maar dat is in zo’n geval bijna niet te ontcijferen.” Özkurt: “Je weet dan zelfs niet wat je de volgende tel te wachten staat. Dat kan totaal anders zijn dan je verwacht. En helpen mogen we de deelnemers niet. Het is soms moeilijk, maar we moeten precies doen wat ze aangeven.”
Kijken jullie op zo’n moment uit naar de finale?
Özkurt: “Nee hoor, dit maakt het juist heel leuk! En we leren er ook heel veel van.” Onstwedder: “Die catastrofale crashes zijn in de eerste afleveringen prima. Je hoopt dat de kandidaten beginnen op een niveau waarop ze nog veel kunnen leren. Maar deelnemers die de mist in blijven gaan, stemmen we weg. (lacht) Het wordt gelukkig altijd beter in de loop van het programma. Alleen de goede mensen blijven over. We bouwen als orkest dan ook echt iets op met de kandidaten. Kun je je voorstellen hoe magisch het is als we met hen uiteindelijk iets prachtigs neerzetten?”
Het hele interview leest u in Mikro Gids 3. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.
Tekst: Richard Roosenboom