‘Flikken Maastricht’ is de langstlopende politieserie van Nederland. Victor Reinier staat samen met Angela Schijf aan de vooravond van het negentiende seizoen van de populaire reeks. Het geheim? Constante verandering.

Doorgaans krijgen mensen in hun dagelijks leven het liefst niet met misdaad te maken. Op tv doet criminaliteit het juist goed: misdaad- en politieseries zijn en blijven populair. In de Verenigde Staten heeft Law & order: Special victims unit met Mariska Hargitay er bijvoorbeeld al 26 seizoenen opzitten. ‘Concurrent’ NCIS bestaat al sinds 2003, loopt al ruim 450 afleveringen en er verschenen maar liefst zes spin-offs van de reeks. Al deze series hebben één ding gemeen: hoe gewiekst de dader ook is, tegen de tijd dat de aflevering is afgelopen, heeft het recht gezegevierd.

Bordkartonnen figuur

In Nederland is Flikken Maastricht met afstand de langstlopende politieserie: rechercheurs Eva van Dongen (Angela Schijf) en Floris Wolfs (Victor Reinier) zijn al sinds 2007 criminelen te slim af. Volgens Victor Reinier dankt de serie haar populariteit vooral aan het feit dat geen enkele aflevering hetzelfde is. Als acteur en scenarioschrijver zorgt hij ervoor dat de personages blijven groeien, zo vertelde hij aan de Vlaamse krant ‘Het Laatste Nieuws’. Het is een les die hij leerde in de tien jaar dat hij Dick Vledder speelde in Baantjer. “De Cock en Vledder werden niet ouder, en zeker niet wijzer. In de honderdste aflevering maakte Vledder nog dezelfde fouten als in het begin, dan wordt een personage een bordkartonnen figuur.”

Dat laat hij bij Flikken Maastricht niet gebeuren. “Ik heb geëist dat mijn personage kon doorgroeien. De stelregel is dat je de afleveringen nooit door elkaar moet kunnen uitzenden.” Reinier heeft als scenarioschrijver het lot van Floris Wolfs in handen en spaart zijn personage niet. “Er gebeuren in Flikken Maastricht dingen die ze in series in de VS niet aandurven. Soms balanceer ik met mijn personage op de rand van karaktermoord. Zolang de emotie achter zijn daden klopt, gaan kijkers daarin mee.”

Het hele interview leest u in Mikro Gids 5. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Jef Willemsen

Tijs van den Brink verhuist met zijn wekelijkse talkshow ‘Dit is Tijs’ van zondagochtend naar zaterdagavond. Dat vraagt inhoudelijk om een andere nuance. We legden hem dilemma’s van het vak voor.

Een ochtend- of een avondtalkshow?

“Avondtalkshow. Toen Op1 stopte, hoorde ik dat er voor mij in de avond pas vanaf januari weer plek zou zijn. Ik mocht toen op de zondagochtend beginnen met Dit is Tijs. Nu verhuizen we. Het vraagt qua sfeer wel iets anders, want zaterdagavond is voor veel mensen een moment om te ontspannen. Tegelijkertijd moet ik niet ineens proberen om grappig te zijn of denken dat ik cabaret moet gaan maken. We zoeken een vorm waarin ik goed uit de verf kom, met een lichtere toon dan op de zondagochtend.”

Solo of duo?

“Ik heb lang duopresentatie gedaan, in het verleden met Andries Knevel en recentelijk met Giovanca bij Op1. Daar wilden we ook lichtere onderwerpen doen, wat niet mijn sterkste kant is. Daarom was het goed dat we dat samen deden. Bij een wekelijks programma, met onderwerpen die mij inhoudelijk goed liggen, past solo beter. Ik zeg niet dat ik nooit meer duopresentatie zal doen, maar voor nu vind ik dit leuker en geniet ik hiervan.”

Politiek of human interest?

“Ik hou van politiek en interview graag politici. Zij bepalen deels de koers van een land. En ik wil dat wij daar als EO vanuit onze identiteit over meepraten. Dit is Tijs is breder dan dat; het is een politiek-maatschappelijk journalistiek programma. Daarbinnen is zeker ook ruimte voor human interest, waarbij iemands zielenroerselen voorbijkomen.”

Het hele interview leest u in Mikro Gids 4. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Ernest Marx

In ‘The headliner’ zoekt Nick Schilder samen met Jacqueline Govaert, Typhoon en Kraantje Pappie naar podiumtalent. In twee teams voorzien ze sterren in spe van advies. Spanning en sensatie met een bewegend podium.

De zoveelste talentenjacht. Waarom moest ‘The headliner’ er komen?

“In The voice vielen mensen op vanwege hun stem, maar om op alle podia te staan, heb je een sterke livereputatie nodig. De muziekwereld is meer gefragmenteerd dan ooit. Je hebt artiesten die groot zijn op TikTok, maar niet op Spotify. Sommigen worden heel veel gestreamd, maar niet op de radio gedraaid, of je hoort ze wel op de radio, maar ze treden niet op in het land. Live komt alles samen. Dan leg je echt verbinding met mensen. Live is belangrijker dan ooit, maar hoe kom je daar? Daar gaat The headliner over.”

Je bedacht ‘The headliner’ zelf?

“Ja, samen met mijn vrienden Typhoon en Kraantje Pappie. Jacqueline Govaert kwam er later bij. Met John de Mol hebben we minstens twintig nachtelijke brainstormsessies gehad. Het was echt een monnikenwerk, hoe zorg je dat het leuk en spannend is én dat we die livesensatie vinden die in 2026 bij de Vrienden van Amstel optreedt? Uiteindelijk hebben we iets bedacht met veel analogieën uit de muziekwereld. Als artiest kun je stijgen en dalen, het podium in The headliner kan dat ook. Als het publiek het fantastisch vindt, gaat het podium omhoog. Valt het tegen, dan zakt het. Niet alleen het publiek beoordeelt, we hebben ook een ronde laten bepalen door mensen uit de muziekwereld. Van een radiostation bijvoorbeeld, en een festivalbooker. Zij hebben aangegeven bij welke acts ze een langetermijncarrière voor zich zien. Zoals het er in de echte muziekwereld ook aan toegaat.”

Wat is jouw rol in het programma?

“Samen met Typhoon vorm ik een coachteam, net als Kraantje Pappie en Jacqueline Govaert samen. Dat gaat soms hard tegen hard, het Ajax-Feyenoordgevoel. Typhoon en ik willen natuurlijk dat onze mensen doorgaan. Dat een act die wij begeleiden uiteindelijk wint.”

Het hele interview leest u in Mikro Gids 3. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Deborah Ligtenberg 

Na een wat moeizame hernieuwde kennismaking de afgelopen weken is David Leon helemaal terug als politieman Joe Ashworth in ‘Vera’. Zes vragen aan de vertolker van Vera Stanhopes surrogaatzoon, inspecteur Ashworth.

Hoe is het om terug te zijn als Joe?

“Heel leuk en vertrouwd. Ik had het idee dat er rondom Joe nog een aantal zaken afgerond moest worden, want ik wist dat de serie zo langzamerhand op zijn einde zou lopen. In dit voorlaatste seizoen keert Joe terug als een andere man: rijper en volwassener, nadat hij jarenlang aan de frontlinie heeft gestaan. Het leven stelt hem op de proef, maar Vera sleept hem erdoorheen.”

In hoeverre zijn de rol en de serie veranderd sinds je Vera na seizoen 4 verliet?

“Toen Brenda Blethyn en ik begonnen, was Vera nog maar een pilot. Vrouwen in hoofdrollen waren toen lang niet zo gewoon als nu. Bovendien: een serie met een oudere hoofdrolspeelster die haar uiterlijk niet op de eerste plaats zet was een gewaagde keuze. De tv-industrie heeft wat dat betreft de voorbije jaren belangrijke stappen gezet.”

Leg eens uit.

“Vroeger waren mannen de knorrige speurders in detectiveseries. Vera is wat dat betreft een trendsetter, het voelde op de een of andere manier vernieuwend. Natuurlijk, je had Helen Mirren in Prime suspect, maar het waren toch vooral mannen die zulke rollen speelden. Het was dus een gedurfde zet van ITV om Vera groen licht te geven. We hadden nooit durven denken dat de serie zo populair zou worden en uiteindelijk zo lang zou lopen.”

Het hele interview leest u in Mikro Gids 2. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Patrick Bremers

In de nieuwe Andere tijden-serie ‘Het stof daalt’ duikt Winfried Baijens in de geschiedenis van Limburg en haar steenkoolmijnen. In de eerste aflevering reist hij onder meer naar Polen.

Eerder maakte je series over Zeeland en Groningen, nu een over Limburg. Waarin zit daar het drama?

“De rode draad is dat deze provincies zich een wingewest voelden, zich niet gehoord voelden door Den Haag. In Limburg sloten de mijnen vanwege het gas uit Groningen, 70.000 mensen raakten hun baan kwijt. Er werden alternatieven beloofd, maar dat ging vaak niet om passend werd. Daar is veel frustratie over. Er ontstond grote werkloosheid en armoede. En mensen werden ziek, véél zieker dan werd erkend. De staat en de mijnbedrijven ontkenden lang dat stoflongen bestonden. Ze zeiden: ‘U heeft een ernstige vorm van bronchitis’ om maar geen compensaties te hoeven betalen. Veel mannen overleden. Ik heb bewondering gekregen voor die oude mijnwerkers. Het waren échte helden. Zij zorgden ervoor dat Nederland er warm bij zat en dat de wederopbouw in jaren 50 snel verliep. Met deze serie zetten we ze op het voetstuk dat ze verdienen.”

Waarom vind je het belangrijk om zulke verhalen te vertellen?

“Ik voel een soort noodzaak. Tussen mijn dertigste en veertigste heb ik veel programma’s gemaakt over – weliswaar prachtige – muziek en cultuur, maar ik miste op een gegeven moment echt de noodzaak. Ik wil dat er iets aan de hand is en dat wat ik doe effect heeft, dat er daarna iets gebeurt. Op goede dagen heb je dat bij de NOS wel. En ook met deze series lukte dat. De aarde beeft zette Den Haag weer even op scherp.”

Hoe ben je er na een week ‘Achtuurjournaal’ aan toe?

“Ik probeer als een monnik te leven, want het zijn zes lange dagen. Eerst sporten en dan vanaf de eerste online vergadering om negen uur alles lezen. Rond de middag ben ik op de redactie en beginnen we met het samenstellen. De kijkers hebben om acht uur ‘s avonds al zoveel nieuws gehoord en gezien, hoe kunnen we ze toch nog prikkelen en verrassen? Een leuke uitdaging. We proberen de laatste tijd verhalender te zijn in dit journaal. Dat past goed bij me; ik ben meer een verteller dan een nieuwslezer, denk ik. Daarom liggen die Andere tijden-series me ook zo goed. Ik leer er veel van. Over de inhoud, maar ook over hoe je een verhaal opbouwt. Dat helpt me weer bij de NOS.” 

Het hele interview leest u in Mikro Gids 1. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Bram de Graaf