Twijfel, nieuwsgierigheid en een beetje faalangst. Ondanks die gevoelens doet Caroline Tensen nu toch mee aan ‘Het perfecte plaatje’. Wat begon met scepsis, groeide uit tot een avontuur vol spanning en plezier.

Waarom wilde je meedoen aan ‘Het perfecte plaatje’?

“Ik weet niet of het drempelvrees was of faalangst, maar alle keren dat ik ben gevraagd, sloeg ik het af. Ik ben al te ongeduldig voor een gebruiksaanwijzing, laat staan voor die hele riedel aan diafragma’s en sluitertijden. Totdat een collega me vroeg er toch nog eens over na te denken. Iedereen die ik ken en mee heeft gedaan, vond het geweldig. Dus toen dacht ik: go for it.”

Trok het je over de streep dat je collega Irene Moors aan de vorige serie meedeed?

“Dat niet, want Irene vindt alles leuk en gaat elke uitdaging aan. Zij is echt een heel ander type dan ik. De professionals van wie ik les kreeg, waren hartstikke lief en legden het heel goed uit, maar ik moest het horen van iemand die ook een leek was. Dus nodigde ik Irene uit om bij mij thuis te komen lunchen en me tips te geven. Dat was een enorme eyeopener. Zij vertelde aan welke knopjes ik moest draaien en waarop ik moest letten. Eindelijk had ik het door en toen werd het fotograferen ook leuker.”

Hoe was het om steeds beoordeeld en gejureerd te worden?

“Heel lastig. Geregeld schrok ik ’s nachts wakker: was de foto die ik had ingeleverd eigenlijk wel scherp? Die onzekerheid, verschrikkelijk. De jurydagen waren zó spannend.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 41. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Deborah Ligtenberg

Het zevende seizoen van Oogappels is ook het laatste. Jeroen Spitzenberger (Tim) kijkt trots terug op de zeven seizoenen. ‘Dat het zo’n succes zou worden, had ik nooit verwacht.’

Wat leuk dat Oogappels weer begint. Maar… wat jammer dat dit de laatste keer is!

“Tja, ik vrees dat het onvermijdelijk was. Ieder project stopt een keer en het was natuurlijk al een enorme luxe dat de serie zo lang liep én de omroep er zo achter stond. Na seizoen 4 hoorden we al dat we ook 5, 6 en 7 mochten maken: een uitzonderlijk staaltje van vertrouwen. Maar de verhalen over de gezinnen met pubers zijn nu een beetje klaar, de focus verschuift naar de jongere generatie. Waar óók meer dan genoeg over te vertellen valt, maar ja, dan krijg je wel een andere serie. Dit zevende seizoen is een mooi sluitstuk waar iedereen die eraan heeft meegewerkt met veel trots op mag terugkijken.”

Hoe kwam jij bij Oogappels terecht?

“Will Koopman, die de serie bedacht en regisseerde, benaderde mij. Ze legde het me als simpel idee voor: een serie over opvoeden, over ouders en kinderen. ‘Doe je mee?’ ‘Graag’, zei ik meteen. Want als Will iets verzint, weet je dat ze het van de grond krijgt en dat het goed wordt. Ze staat echt voor een kwaliteitskeurmerk. En ook mij sprak de grote herkenbaarheid aan. Toch had ik nog geen idee dat het zo’n groot succes zou worden, hoor; zoiets weet je nooit van tevoren.”

Wat heeft de serie jou gebracht?

“Roem en rijkdom, haha! Nee, eigenlijk vooral: dankbaarheid. Het is een cliché, maar ik meen het. Ik ben oprecht dankbaar dat ik mocht meedoen met dit project, met die hechte groep, maar liefst zeven jaar lang. En dat het zó waanzinnig gewaardeerd werd door een gigantisch publiek. Daar krijg ik echt een beetje kippenvel van.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 40. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Lydia van der Weide

In ‘Een jaar in de Alpen’ trekt Carrie ten Napel door haar favoriete bergketen. Ze spreekt bewoners over verleden, heden en toekomst van het machtige, maar ook kwetsbare gebied.

Wat wil je laten zien in deze documentaireserie?

“Omdat ik van de Alpen houd, wil ik mensen attenderen op de gevaren die het gebied bedreigen, zoals klimaatverandering. In de eerste aflevering ben ik in Monaco. De Alpen liggen hier dicht bij zee. Omdat de temperatuur van het water stijgt, botst de warme zeelucht met de koude berglucht. Dat zorgt voor heftige stormen. In oktober 2020 heeft storm Alex meerdere bergdorpen compleet verwoest. En de bewoners weten dat er nog meer stormen zullen komen, en dat die alleen maar heftiger zullen worden.”

Wat is de oplossing, denk je?

“Ik denk dat de problemen zo veelomvattend zijn dat er niet met één oplossing is. Ikzelf ben ook geen Greta Thunberg, geen klimaatactivist die op de snelweg gaat zitten; ik ben gewoon iemand die van de Alpen houdt. Ik hoop dat deze serie kijkers bewust maakt van hoe prachtig het gebied is, en dat de Alpen echt iets zijn dat we willen behouden. We mogen, nee, moeten ervan genieten. En we moeten er zuinig op zijn.”

Wat heb je zelf met de Alpen?

“Papa (sportcommentator Evert ten Napel, red.) was vanaf de jaren 80 de verslaggever van het traditionele Nieuwjaarsspringen in Garmisch-Partenkirchen. Hij wilde zijn gezin niet missen, dus met Kerst en oud en nieuw gingen we met zijn allen op vakantie naar Oostenrijk. We verbleven in Ehrwald, net over de grens. De liefde die daar is ontstaan, is nooit weggegaan. Ik was vier jaar oud toen ik voor het eerst in de Alpen kwam: te jong om het goed onder woorden te kunnen brengen. Als ik er nu kom, voelt dat als thuiskomen. Ik vind het er adembenemend prachtig. De stress valt direct van me af.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 39. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Jeroen Keijzer

Mr. Frank Visser beleeft enkele jubilea. Hij is dertig jaar televisierechter, hij wordt volgend jaar 75 en zijn tiende seizoen van ‘Mr. Frank Visser doet uitspraak’ start. “Ik heb Nederland zien veranderen.”

“Heb je geen last van het fonteintje?” Mr. Frank Visser is niet bang dat ik hem voor geluidsoverlast aanklaag. Het gaat om het opnameapparaat dat ons gesprek moet opnemen. In zijn achtertuin, begeleid door het geluid van klaterend water, hond Kees die rondloopt en uitzicht op een muur die geen erfgrensproblemen oplevert, vertelt Visser over zijn jubileum als televisierechter. Hij zit dertig jaar in het vak en heeft de wereld zien veranderen.

Waarom bent u rechter geworden?

“Als kind wilde ik marconist worden, radio-officier op zee. Dat beroep bestaat niet meer. Gelukkig kreeg ik op de hbs-A recht en dat vond ik ook een mooi vak. Ik denk dat het door de manier van denken komt. Het zijn veel regels die je moet kennen, en vanuit die algemene regels kun je bijzondere gevallen oplossen. Eigenlijk precies wat ik als kantonrechter deed en in mijn programma’s doe.”

Heeft het ook te maken met uw jeugd?

“Mijn moeder had moeite om de eindjes aan elkaar te knopen na het overlijden van mijn vader. Ze beheerde een café dat de bijnaam Wild West Café kreeg, er gebeurde weleens wat. Daarnaast moest ze opboksen tegen een machtige brouwerij. Ik was acht of negen in die tijd en dat maakte indruk. Het heeft er minimaal voor gezorgd dat ik altijd een beetje opstandig ben tegen grote bedrijven of instanties. Die komen te vaak met hun daden weg. Als officier van justitie merkte ik dat de grote boeven minder vaak opgepakt worden en dan ook nog vaak een veroordeling ontlopen. Na een paar jaar kreeg ik daardoor zoveel last van mijn maag dat ik met zulk soort zaken gestopt ben.”

Hoe begon u met ‘De rijdende rechter’?

“Ik dacht oorspronkelijk dat het een programma was met drie rechters.  Ze hadden niet verteld dat het een soort competitie was. Op een gegeven moment koos een kijkerspanel, wie ze het leukst vonden. Dat was ik. Waarom? Misschien omdat ik de jongste was. Die anderen waren in de zestig, ik was 44. Ja, dat is lang geleden.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 38. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Maarten van der Meer

Beau ontvangt weer bekende gasten in een nieuw seizoen van het luchtige ‘Casa di Beau’. Maar hij presenteert ook de indringende documentaire-serie ‘Het Antoni van Leeuwenhoek – Over leven met kanker.‘

Waarom zei je ja tegen ‘Het Antoni van Leeuwenhoek – Over leven met kanker’?

“Het is van dezelfde productiemaatschappij waarmee ik Five days inside maakte. Dat was een fijne samenwerking. Zij maken ook de documentaireserie Het kinderziekenhuis. Allemaal programma’s waarvoor een goed moreel kompas nodig is; dat is aan hen wel toevertrouwd. In Het Antoni van Leeuwenhoek – Over leven met kanker spreek ik artsen, verpleegkundigen en patiënten. Iedereen is bezig met maar één ding, en dat is leven. Daarom vind ik die ondertitel ook zo goed.”

Hoe pakte je die gesprekken aan?

“Ik kan goed vragen stellen, maar uiteindelijk heb ik vooral veel geluisterd. Kanker heeft een enorme impact, er is het leven vóór en het leven ná die rotziekte. Ik ben een emotioneel, sentimenteel persoon, maar ik heb me kunnen inhouden. Maar goed ook: als ik dat toelaat, gaat het meer over mij dan over degene die het verhaal vertelt. En dat is juist niet de bedoeling.”

Kan je een gesprek noemen dat je is bijgebleven?

“Een patiënt moest aan haar borst worden geopereerd. Ze had er al een lang voortraject op zitten, heel wat rommel in haar lijf gekregen om de tumor te laten slinken. Vlak voor de operatie zaten we aan haar bed en hoewel ze al genoeg aan haar hoofd had, wilde ze graag haar verhaal vertellen, om andere mensen te informeren. Dat vond ik zo mooi. Ik zag in haar ogen dat ze klaar was voor de ingreep, maar dat ze tegelijkertijd ook bang was. Haar man zat in de stoel naast me en deelde die angst en die hoop. Na het gesprek werd ze opgehaald om naar de inslaapkamer te gaan. Voordat ze door de deur ging, gaf ze haar man een zoen en stelde ze hém gerust, terwijl zij degene was die onder het mes zou gaan. Hij stond ontredderd bij die gesloten deuren en wij stonden erbij. Dat was heel indrukwekkend.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 37. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Jeroen Keijzer