Nederland barst van het muzikaal talent, ook onder vijftigplussers. In ‘Het MAX orkest’ proberen ze een plek te veroveren in een 23-koppig orkest. Jurylid Ruben Hein: ‘Het enthousiasme van deze mensen raakte me.’

Een man loopt het podium op; een voorname, eloquente hoogleraar. Hij is onlangs zijn vrouw verloren, vertelt hij. Dan gaat hij zitten en begint prachtig cello te spelen. De ruimte vult zich met klank, geladen met herinnering, verlies en liefde. Bij elke streek van de strijkstok is het verdriet voelbaar. Woorden zijn niet meer nodig. De jury is zichtbaar ontroerd. Dit is precies wat het nieuwe programma Het MAX orkest zo bijzonder maakt: de deelnemers zijn geen jongeren die dromen van snelle roem, maar mensen met veel levenservaring. Verlies, vreugde, trauma, liefde: ze hebben het allemaal meegemaakt, met muziek als constante metgezel. Dat is allemaal te horen in hun spel. Niet in hoe snel ze spelen, maar in wat er gebeurt tussen de noten.
Sommige deelnemers waren ooit lid van een omroeporkest, anderen spelen al decennia in lokale bandjes of blazersensembles. Nu krijgen ze een nieuwe kans, onder leiding van presentator André van Duin. Zanger-pianist Ruben Hein is een van de juryleden.

Kwetsbaar

Voor Ruben is het zijn televisiedebuut als jurylid. “Er is niet heel veel muziek op tv, dus toen dit op mijn pad kwam, was ik meteen enthousiast. Wat me aanspreekt, is dat de kandidaten op hoog niveau muziek maken. Iemand zei: ‘Vroeger had je omroeporkesten, maar die zijn allemaal verdwenen. Eigenlijk komen ze dankzij dit programma een beetje terug.’ Dat vind ik mooi.”

“Ik moest mijn eigen stem vinden binnen de jury. En ik realiseerde me hoe kwetsbaar het is wat de deelnemers doen. Muziek maken is iets heel persoonlijks, een verlengstuk van wie je bent. Sommige kandidaten hadden een verhaal dat rechtstreeks onder mijn huid kroop, zoals de cellist die zijn vrouw recent was verloren.” Het programma draait niet om het winnen, maar om de liefde voor muziek. “Er waren muzikanten die vol overgave speelden, te horen kregen dat ze niet doorgingen en stapten vervolgens lachend het podium af. Dat enthousiasme, die energie… daar word ik zelf ook blij van.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 30/31. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Otje van der Lelij

De Schotse actrice Ashley Jensen werd bekend met comedyseries als ‘Extras’ en ‘After life’. Nu begint ze aan haar tweede seizoen als hoofdrolspeelster in de Britse misdaadserie ‘Shetland’.

In het negende seizoen van de Britse misdaadserie Shetland keert Ashley Jensen terug als rechercheur Ruth Calder. “Deze keer spelen er twee zaken”, vertelt ze. “Om te beginnen is een goede vriendin van Ruths collega Tosh verdwenen. Een dag eerder had ze Tosh nog verteld dat ze iets belangrijks met haar wilde bespreken. De andere zaak gaat over een man die zijn broer heeft doodgeschoten. Tijdens het verhoor blijft hij maar herhalen: ‘Het is allemaal vanwege Bergen.’”

Samenwerking

Ondertussen is Ruth nog steeds een beetje zoekende, vertelt Jensen. “Vorig seizoen verhuisde ze na jaren in Londen terug naar de Shetlandeilanden – haar geboortegrond, waar ze op haar achttiende was vertrokken – om te helpen bij een politieonderzoek. Uiteindelijk besloot ze te blijven en het contact met haar broer te herstellen, de enige familie die ze nog heeft. Inmiddels heeft ze het er goed naar haar zin en werkt ze met een fijn team. Dat betekent allen niet dat alles nu perfect is. Er valt nog genoeg te ontdekken over Ruth.”

Zo blijft de samenwerking met collega-rechercheur Alison ‘Tosh’ McIntosh een uitdaging. Jensen: “Vorig seizoen werkte Tosh haar op de zenuwen omdat ze zichzelf voortdurend als ‘waarnemend rechercheur’ voorstelde. Je zag Ruth bijna denken: ‘haal jezelf nou niet zo naar beneden.’ Hoewel ze dat nooit in haar gezicht zou zeggen.”

“Wat ik zo mooi vind aan de verhouding tussen Ruth en Tosh: ze voldoen niet aan het standaardplaatje. Als twee vrouwen samenwerken in een serie als deze, betekent dat vaak dat ze óf constant ruzie hebben óf beste vriendinnen zijn. Hun relatie is veel complexer dan dat.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 28/29. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Patrick Bremmers

Deze week is de laatste uitzending van ‘Het mooiste meisje van de klas’. Presentator Jaap Jongbloed blikt met een goed gevoel terug. ‘Mijn hoogtepunt qua programma’s? Dat zijn er drie!’

Heb je alles uit je loopbaan gehaald?

“Met mijn beperkte talenten, zeker. Ik vergelijk mezelf met de voetballer Dirk Kuijt. Geen gigantisch talent, maar wel keihard werken. Er zijn veel mensen die beter zijn in presentatie, interviewtechniek of noem maar op. Maar ik heb wel mooie programma’s gemaakt.”

Welk programma was het hoogtepunt?

“Eén? Dat zijn er drie. Vermist heeft bijna twintig jaar bestaan. Als liveprogramma was dat ongeëvenaard. Het had zoveel onderdelen en ook zaken die tijdens de uitzending geregeld moesten worden. Dat was voor ons als makers net zo spannend als voor de kijkers. We hadden ook impact, het Amber-alert kwam door ons programma. Het tweede programma is Jongbloed & Joosten. Oorspronkelijk zou Wim Bosboom dat met Astrid doen, maar uiteindelijk wilden ze een jonger iemand en dat was ik. Het was een enorm vol magazineprogramma met zware en lichte onderwerpen. Er zaten ook grappige homevideo’s in. Dat was destijds hartstikke nieuw. En het was een geweldige redactie met Bert Maalderink die nu bij Studio sport zit, Paul Römer die eigenlijk fysiotherapeut was en Loretta Schrijver. Ze introduceerde nog iemand, maar die hebben we afgewezen. Dat was Jeroen Pauw!”

Het derde programma is wel te raden

“Inderdaad, Het mooiste meisje van de klas. Ik deed alleen de presentatie en geen redactie. Daar moest ik als controlfreak lang aan wennen, maar na een paar seizoenen kon ik echt genieten van het programma. Waar krijg je de tijd om met iemand op te trekken en urenlang te praten? Dan ontdek je bij iedereen naast alle glamour ook een kruisje. De laatste aflevering gaat over Jeanne uit Den Haag die een modemerk heeft in India. Heel succesvol, maar een vechtscheiding thuis heeft enorme sporen achtergelaten.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 26/27. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Maarten van der Meer

Na een lange carrière als hoofdinspecteur Vera Stanhope neemt actrice Brenda Blethyn afscheid van de kijker. Hoe blikken zij en bedenker Ann Cleeves terug op al die jaren ‘Vera’?

Helemaal onverwacht komt het afscheid van de Noord-Engelse misdaadserie Vera niet. Hoofdrolspeelster Brenda Blethyn werd in februari 79, al zie je dit niet aan haar af. Maar na al die jaren is het mooi geweest. De actrice wil meer tijd met haar familie doorbrengen, en merkte dat ze al veertien zomers niet thuis in Zuid-Engeland was geweest. Het was geen gemakkelijke beslissing, vertelt ze in Londen in gezelschap van Vera-bedenkster Ann Cleeves. “Er zijn ook zóveel mooie en dierbare herinneringen. We hadden het geluk dat er zo’n hechte band op de set was. Het enthousiasme, de professionaliteit en de kwaliteit waren altijd top, maar het was vooral de sfeer die het verschil maakte. Werken in zo’n omgeving, waar iedereen zijn steentje bijdraagt en je met plezier elke dag naartoe gaat, is echt bijzonder.”

“Ik kwam zelf niet zo vaak op de set”, haakt Cleeves in. “Maar als ik er dan was voelde ik zeker die warmte. Ik herinner me dat Jeff, de rekwisietenman, ooit tegen me zei: ‘Wat je je moet realiseren, is het volgende: deze set is één grote familie’. Hij knikte naar Brenda en zei: ‘En zij daar is de matriarch.’” Blethyn begint te lachen. “Ach…”, zegt ze vertederd.

Rustiger aan?

Had de actrice ooit kunnen bedenken dat de serie veertien jaar lang zo’n belangrijk onderdeel van haar leven zou worden? “Absoluut niet. En dan te bedenken dat ik voordat Vera op mijn pad kwam nog overwoog het rustiger aan te doen”, antwoordt ze. “Ik was net 64 toen ze in mijn schoot landde. En ik dacht: wie weet kan ik Jane Tennison opvolgen nu Prime suspect is gestopt? Ik rende naar de boekhandel voor het eerste Vera-boek, The crow road. Maar halverwege dat boek was ze nog steeds niet opgedoken. En ik maar denken: mijn agent zei toch dat het om een belangrijk hoofdpersonage zou gaan? Uiteindelijk verscheen er een grote onverzorgde vrouw in een deuropening, bijna een zwerfster. Vera Stanhope!” Lachend: “Wilde iemand me soms iets vertellen?”

Blethyn vertelt dat ze bleef doorlezen en meteen weg was van het personage, haar humeurige karakter, haar professionaliteit. Ze wist nog niet of ze de rol ook echt zou krijgen, maar hoopte vurig van wel. Cleeves: “Ik wist dat Peter Fincham, destijds hoofd van ITV, wanhopig op zoek was naar een project voor Brenda. Ze was toen echt overal te zien en een grote naam in het vak. Ze hoopten vurig dat Brenda ja zou zeggen.” “Echt?”, reageert Blethyn oprecht verbaasd. “Dat wist ik helemaal niet. O, wat leuk, wacht tot ik het mijn man Michael vertel!”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 24-25. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Patrick Bremmers.

Het Nederlands elftal begint de kwalificatie voor het WK voetbal van volgend jaar met wedstrijden tegen Finland en Malta. Journalist en sportgek Jeroen Stekelenburg ziet het zonnig in voor Oranje.

Wat verwacht je van Oranjes openingstweeluik van de WK- kwalificatie?

“Ze zouden wel eens een hoop goals kunnen gaan maken. Ik ben optimistisch, dus ik denk Finland uit 1-3 en Malta thuis 7-0. Het Nederlands elftal is goed bezig.”

Wat vind je zo mooi aan het Nederlands elftal?

“Ik hou heel erg van voetbal en sport maakt veel los, daardoor is het belangrijk. Het heeft niks met Studio sport te maken, maar ik vond het echt geweldig dat er vorig jaar zomer 100.000 mensen bij het EK naar Dortmund reden om op een plein te feesten. Ik zou daar zelf niet tussen gaan staan, maar dat zegt wel iets over hoe de sport leeft.”

Je mag wel al tien jaar de Oranjespelers na afloop van de wedstrijd interviewen. Hoe is dat?

“We noemen het wel eens gekscherend de journalistieke afwerkplek. Het is een bijzonder soort gesprek met scherp afgebakende kaders. Officieel duren die interviewtjes negentig seconden, al weten we ze regelmatig op te rekken tot twee of drie minuten. Je zou het een beetje kunnen vergelijken met de gesprekken op het Binnenhof met politici. Iedereen weet wat er gaat gebeuren: de speler weet dat, ik weet dat en de kijker ook. Wat voor- en nadelen heeft, want daardoor heeft het iets van een toneelstukje. Toch probeer ik wel op mijn eigen manier, om het hier en daar nog een beetje verrassend te maken. Al lukt dat de ene keer beter dan de andere.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 23. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Maarten van der Meer