Ruben Hein: ‘Ik word er zelf ook blij van’

Nederland barst van het muzikaal talent, ook onder vijftigplussers. In ‘Het MAX orkest’ proberen ze een plek te veroveren in een 23-koppig orkest. Jurylid Ruben Hein: ‘Het enthousiasme van deze mensen raakte me.’

Een man loopt het podium op; een voorname, eloquente hoogleraar. Hij is onlangs zijn vrouw verloren, vertelt hij. Dan gaat hij zitten en begint prachtig cello te spelen. De ruimte vult zich met klank, geladen met herinnering, verlies en liefde. Bij elke streek van de strijkstok is het verdriet voelbaar. Woorden zijn niet meer nodig. De jury is zichtbaar ontroerd. Dit is precies wat het nieuwe programma Het MAX orkest zo bijzonder maakt: de deelnemers zijn geen jongeren die dromen van snelle roem, maar mensen met veel levenservaring. Verlies, vreugde, trauma, liefde: ze hebben het allemaal meegemaakt, met muziek als constante metgezel. Dat is allemaal te horen in hun spel. Niet in hoe snel ze spelen, maar in wat er gebeurt tussen de noten.
Sommige deelnemers waren ooit lid van een omroeporkest, anderen spelen al decennia in lokale bandjes of blazersensembles. Nu krijgen ze een nieuwe kans, onder leiding van presentator André van Duin. Zanger-pianist Ruben Hein is een van de juryleden.

Kwetsbaar

Voor Ruben is het zijn televisiedebuut als jurylid. “Er is niet heel veel muziek op tv, dus toen dit op mijn pad kwam, was ik meteen enthousiast. Wat me aanspreekt, is dat de kandidaten op hoog niveau muziek maken. Iemand zei: ‘Vroeger had je omroeporkesten, maar die zijn allemaal verdwenen. Eigenlijk komen ze dankzij dit programma een beetje terug.’ Dat vind ik mooi.”

“Ik moest mijn eigen stem vinden binnen de jury. En ik realiseerde me hoe kwetsbaar het is wat de deelnemers doen. Muziek maken is iets heel persoonlijks, een verlengstuk van wie je bent. Sommige kandidaten hadden een verhaal dat rechtstreeks onder mijn huid kroop, zoals de cellist die zijn vrouw recent was verloren.” Het programma draait niet om het winnen, maar om de liefde voor muziek. “Er waren muzikanten die vol overgave speelden, te horen kregen dat ze niet doorgingen en stapten vervolgens lachend het podium af. Dat enthousiasme, die energie… daar word ik zelf ook blij van.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 30/31. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Otje van der Lelij