Iris Hond: ‘Het verdriet van mijn vader was te groot’
Samen met haar vader legt pianiste Iris Hond een krans bij het monument op de Dam tijdens de Nationale Herdenking. ‘Een enorme eer’, vindt de muzikante die een dag later ook optreedt tijdens het 5 mei-concert.
Hoe belangrijk waren 4 en 5 mei in je leven?
“Mijn vaders vader was Joods, al zijn wij niet opgevoed met Joodse gebruiken. We zijn wel grootgebracht met de basisregel dat je, waar je ook bent, in ieder geval een heel rustig plekje zoekt om aandacht te hebben voor die twee minuten stilte tijdens de Nationale Dodenherdenking op 4 mei. Ik kan me herinneren dat we de auto wel eens langs de kant van de weg hebben gezet. Die dagen zijn belangrijke momenten. Ik vind het mooi en noodzakelijk om te blijven herdenken. En het is tegelijkertijd fantastisch om de vrijheid te vieren.”
Want dat doe je dit jaar ook. Wat staat er op het programma op 5 mei?
“Dan mag ik op het bevrijdingsconcert twee heel speciale muziekstukken spelen. Het eerste is van de Italiaanse componist Ludovico Einaudi. Dat is prachtige muziek die enorm verbindend werkt voor veel mensen; het geeft een gevoel van bevrijding. Zijn muziek heeft iets meditatiefs, iets helends. Het verbaast me nog elke keer wat een kracht zijn muziek heeft. Volgens mij zit dat in de herkenbaarheid, het ritme, in het steeds maar herhalen en opbouwen. Ik denk dat de muziek van Einaudi bij veel mensen als een soort soundtrack van een moment werkt. Dat het de gevoelens van een herinnering oproept.”
En je tweede compositie?
“Het tweede stuk is voor mij persoonlijk ontzettend dierbaar. Want dat is een stuk dat ik schreef toen ik elf jaar oud was. Het heet The hourglass en staat voor mij echt symbool voor bevrijding. Maar dan in de zin van jezelf bevrijden van moeilijke gebeurtenissen. Toen ik het schreef, had ik net iets heel moeilijks en verdrietigs meegemaakt. Een vriendinnetje was omgekomen bij een auto-ongeluk. Mijn vader zei dat ik het verdriet dat ik voelde kon gebruiken als inspiratie om er iets moois mee te creëren. ‘s Avonds in bed zat ik te woelen en wist niet hoe ik mijn verdriet als inspiratie kon gebruiken. Maar toch ben ik midden in de nacht achter de vleugel gaan zitten en heb daar voor mijn vriendin mijn eerste compositie geschreven. Dat is voor mij echt heel bijzonder, want dat is echt het begin geweest van al mijn eigen werk. En dat bijzondere stuk mag ik op 5 mei spelen met het orkest en een fantastische zangeres.”
Het hele artikel leest u in Mikro Gids 18. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.
Tekst: Maarten van der Meer