Anita Witzier: ‘Elk oud huis heeft karakter’

In ‘De verbouwing van de eeuw’ volgt Anita Witzier vier stellen tijdens hun kluswerk in prachtige, historische panden. Ondertussen wordt ook het verhaal van de vroegere bewoners verteld. ‘Ik sloeg aan op de geschiedenis.’

Wat gaan we zien in ‘De verbouwing van de eeuw’?

“We volgen bijna twee jaar lang vier stellen die een oude woning, of een pand dat niet eens bedoeld is om bewoond te worden, buitengewoon grondig renoveren. En dat is vaak nodig ook. Een stel heeft in Heerde bijvoorbeeld een oude nijverheidsschool gekocht. Een enorm pand van 400 vierkante meter. Ik weet nog dat ik er de eerste dag aankwam en dacht, deze mensen zijn niet goed snik. Wat een werk, wat een werk.
Dat gevoel heb ik bij de meeste gebouwen wel gehad. Waar begin je aan? Zo’n gebouw in ere houden, maar wel aanpassen aan de eisen van deze tijd. Dat is een enorme puzzel en kost zoveel bloed, zweet en tranen, zoveel geld en vergunningen. En dat vaak allemaal naast het gewone werk en gezinsleven. Gaandeweg slaat die emotie om naar bewondering als je het eindresultaat ziet. Hij heeft daar nu zijn horlogemakerij, zij een yogastudio.”

Wat onderscheidt dit programma van andere verbouwprogramma’s?

“Het is geen verbouwingsprogramma in de klassieke zin van het woord zoals we dat al kennen. Het gaat niet alleen om het bouwen zelf, dan had ik er geen bal aan gevonden. Waar ik op aansloeg was de extra laag die erin zit: de geschiedenis. Het zijn vier panden met veel historie, die dragen het verleden met zich mee.
Architectuurhistoricus Valentijn Carbo gaat op zoek naar die geschiedenis. Wie hebben er gewoond, wat gebeurde er, waarom is het gebouwd? Dat levert bijzondere verhalen op. Bij een voormalige onderwijswoning die gekoppeld was aan een school in Friesland hebben we de zoon van de oude hoofdmeester gevonden. Die vertelde over het huis en welke rol het heeft gespeeld in de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Er hebben veel onderduikers gezeten.”

Ben je zelf vaak verhuisd?

“Een paar keer. Het huis in Blaricum waar we nu wonen hebben we ook grondig verbouwd. Dat is een huis uit 1932. We zijn pas de derde bewoners en de vorige bewoner had er zijn eigen stempel op gedrukt. Dat was niet per se ons stempel en dus hebben we veel aangepast. Niet zelf, hoor. Dat hebben we laten doen. Ik ben helemaal niet handig, alleen in de keuken. Een muur schilderen is nog wel leuk, maar dat schuren is verschrikkelijk.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 20. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Maarten van der Meer