In ‘De verbouwing van de eeuw’ volgt Anita Witzier vier stellen tijdens hun kluswerk in prachtige, historische panden. Ondertussen wordt ook het verhaal van de vroegere bewoners verteld. ‘Ik sloeg aan op de geschiedenis.’

Wat gaan we zien in ‘De verbouwing van de eeuw’?

“We volgen bijna twee jaar lang vier stellen die een oude woning, of een pand dat niet eens bedoeld is om bewoond te worden, buitengewoon grondig renoveren. En dat is vaak nodig ook. Een stel heeft in Heerde bijvoorbeeld een oude nijverheidsschool gekocht. Een enorm pand van 400 vierkante meter. Ik weet nog dat ik er de eerste dag aankwam en dacht, deze mensen zijn niet goed snik. Wat een werk, wat een werk.
Dat gevoel heb ik bij de meeste gebouwen wel gehad. Waar begin je aan? Zo’n gebouw in ere houden, maar wel aanpassen aan de eisen van deze tijd. Dat is een enorme puzzel en kost zoveel bloed, zweet en tranen, zoveel geld en vergunningen. En dat vaak allemaal naast het gewone werk en gezinsleven. Gaandeweg slaat die emotie om naar bewondering als je het eindresultaat ziet. Hij heeft daar nu zijn horlogemakerij, zij een yogastudio.”

Wat onderscheidt dit programma van andere verbouwprogramma’s?

“Het is geen verbouwingsprogramma in de klassieke zin van het woord zoals we dat al kennen. Het gaat niet alleen om het bouwen zelf, dan had ik er geen bal aan gevonden. Waar ik op aansloeg was de extra laag die erin zit: de geschiedenis. Het zijn vier panden met veel historie, die dragen het verleden met zich mee.
Architectuurhistoricus Valentijn Carbo gaat op zoek naar die geschiedenis. Wie hebben er gewoond, wat gebeurde er, waarom is het gebouwd? Dat levert bijzondere verhalen op. Bij een voormalige onderwijswoning die gekoppeld was aan een school in Friesland hebben we de zoon van de oude hoofdmeester gevonden. Die vertelde over het huis en welke rol het heeft gespeeld in de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Er hebben veel onderduikers gezeten.”

Ben je zelf vaak verhuisd?

“Een paar keer. Het huis in Blaricum waar we nu wonen hebben we ook grondig verbouwd. Dat is een huis uit 1932. We zijn pas de derde bewoners en de vorige bewoner had er zijn eigen stempel op gedrukt. Dat was niet per se ons stempel en dus hebben we veel aangepast. Niet zelf, hoor. Dat hebben we laten doen. Ik ben helemaal niet handig, alleen in de keuken. Een muur schilderen is nog wel leuk, maar dat schuren is verschrikkelijk.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 20. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Maarten van der Meer

In een nieuw seizoen van ‘Adieu God?’ praat Tijs van den Brink met acht mensen over hun geloof. Hij bespeurt een kentering in de gesprekken. ‘Jonge mensen weten de weg naar de kerk beter te vinden.’

Wat viel je dit seizoen op?

“Natuurlijk zijn de afleveringen van Adieu God? slechts een mini-steekproef van onze samenleving, maar ik merk wel verschillen met eerdere seizoenen. Daarin zat meer haat jegens het geloof, bijvoorbeeld vanwege het misbruik in de Katholieke Kerk. Op grond van de afgelopen seizoenen en van wat ik verder in de media zie, heb ik de indruk dat we op een kantelpunt zitten. Mensen zijn ontvankelijker dan een aantal jaren geleden. Recent was in het nieuws dat met name jonge mensen de weg naar de kerk beter weten te vinden. Ik hoor bijvoorbeeld dat de oosters-orthodoxe kerk in opkomst is. Bijzonder, want daar moeten mensen tijdens de dienst drie uur lang staan.”

Hoe zie je dat terug bij de gasten van dit seizoen?

“Het zit niet in elk gesprek. De eerste aflevering met Maarten van Rossem is bijvoorbeeld vrij atypisch, die gaat eigenlijk nauwelijks over het geloof. Het is alleen de kapstok waar we zijn levensverhaal aan ophangen. Maarten gelooft niet, maar we hebben wel zijn leven doorgenomen aan de hand van een aantal cruciale momenten. De tijden dat hij depressief was en niet meer wist hoe het verder moest.”

Bij wie zag je het wel?

“Bij politicus Renske Leijten en presentatrice Angela Groothuizen bijvoorbeeld. Zij zijn katholiek opgevoed en hebben nog goede herinneringen aan die tijd. Ze zijn gehecht geraakt aan de rituelen en tradities. Krantenmaker en uitgever Derk Sauer is een ander goed voorbeeld. Hij deed al een tijd niets met het geloof, maar gaat inmiddels vrij trouw met zijn katholieke vrouw mee naar de kerk. Hij vertelt dat hij daarmee begon omdat zij ging, maar dat hij inmiddels ook zonder haar zou gaan.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 19. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Maarten van der Meer

Samen met haar vader legt pianiste Iris Hond een krans bij het monument op de Dam tijdens de Nationale Herdenking. ‘Een enorme eer’, vindt de muzikante die een dag later ook optreedt tijdens het 5 mei-concert.

Hoe belangrijk waren 4 en 5 mei in je leven?

“Mijn vaders vader was Joods, al zijn wij niet opgevoed met Joodse gebruiken. We zijn wel grootgebracht met de basisregel dat je, waar je ook bent, in ieder geval een heel rustig plekje zoekt om aandacht te hebben voor die twee minuten stilte tijdens de Nationale Dodenherdenking op 4 mei. Ik kan me herinneren dat we de auto wel eens langs de kant van de weg hebben gezet. Die dagen zijn belangrijke momenten. Ik vind het mooi en noodzakelijk om te blijven herdenken. En het is tegelijkertijd fantastisch om de vrijheid te vieren.”

Want dat doe je dit jaar ook. Wat staat er op het programma op 5 mei?

“Dan mag ik op het bevrijdingsconcert twee heel speciale muziekstukken spelen. Het eerste is van de Italiaanse componist Ludovico Einaudi. Dat is prachtige muziek die enorm verbindend werkt voor veel mensen; het geeft een gevoel van bevrijding. Zijn muziek heeft iets meditatiefs, iets helends. Het verbaast me nog elke keer wat een kracht zijn muziek heeft. Volgens mij zit dat in de herkenbaarheid, het ritme, in het steeds maar herhalen en opbouwen. Ik denk dat de muziek van Einaudi bij veel mensen als een soort soundtrack van een moment werkt. Dat het de gevoelens van een herinnering oproept.”

En je tweede compositie?

“Het tweede stuk is voor mij persoonlijk ontzettend dierbaar. Want dat is een stuk dat ik schreef toen ik elf jaar oud was. Het heet The hourglass en staat voor mij echt symbool voor bevrijding. Maar dan in de zin van jezelf bevrijden van moeilijke gebeurtenissen. Toen ik het schreef, had ik net iets heel moeilijks en verdrietigs meegemaakt. Een vriendinnetje was omgekomen bij een auto-ongeluk. Mijn vader zei dat ik het verdriet dat ik voelde kon gebruiken als inspiratie om er iets moois mee te creëren. ‘s Avonds in bed zat ik te woelen en wist niet hoe ik mijn verdriet als inspiratie kon gebruiken. Maar toch ben ik midden in de nacht achter de vleugel gaan zitten en heb daar voor mijn vriendin mijn eerste compositie geschreven. Dat is voor mij echt heel bijzonder, want dat is echt het begin geweest van al mijn eigen werk. En dat bijzondere stuk mag ik op 5 mei spelen met het orkest en een fantastische zangeres.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 18. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Maarten van der Meer

Levensgenieter Ilja Gort verruilt in het nieuwe seizoen van ‘Gort over de grens’ zijn tweede vaderland Frankrijk voor Italië. Hij brengt kijkers in vervoering met wijn, eten én cultuur.

Waar moet ‘Gort over de grens’ aan voldoen?

“Ik ben er ooit mee begonnen om wijn toegankelijk te maken voor het grote publiek. Maar ja, wijn zonder eten is eigenlijk niets. Dus dat kwam erbij. En wijn en eten is dan weer vervlochten met de historie en cultuur van een land. Want dat maakt alles uniek. Ik wil overigens niet dat Gort over de grens het stigma van cultuurprogramma heeft, want dan haken de kijkers massaal af. De algemene gedachte is toch dat cultuur saai is. Dus ik laat cultuur er als een soort sluikreclame in glijden.”

Deze reeks speelt zich af in Italië. Hoe zit het met uw Italiaans?

“Ter voorbereiding op dit seizoen ben ik een week op Italiaanse les gegaan. Acht uur per dag kreeg ik les van een heel strenge juf. Elke dag moest ik haar eraan herinneren dat ik van de ‘televisione’ was, en echt niet perfect Italiaans hoefde te leren. Als ik maar een beetje leuk kon babbelen. ‘Hallo, hoe gaat het met je’, dat soort zinnetjes. Maar ze bleef er bij mij maar grammaticale vervoegingen instampen. Na een week sprak ik zeker niet vloeiend Italiaans, maar ik had wel meer zelfvertrouwen. Ik voelde me een beetje Italiaan. Ik kan me er redelijk verstaanbaar in maken, en kan het redelijk verstaan. De stukken die ik niet begrijp, maak ik dan wel op uit de omliggende zinnen.”

Viel u iets op aan de Italianen, wat bijvoorbeeld de Fransen missen?

“Ik durf het bijna niet te zeggen, maar de Italianen zijn veel toegankelijker. Fransen zijn gereserveerder, die hebben wat ze in Engeland een ‘stiff upper lip’ noemen. Ik ben op zes verschillende plekken in Italië geweest en overal waren de mensen hartelijk en open.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 17. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Jeroen Keijzer.

De Vlaamse chef-kok Jeroen Meus is op zoek naar nieuwe kookideeën en gaat in het culinaire reisprogramma ‘De mosterd van Meus’ op ontdekkingstocht. Hij begint in Zweden, het land van de uitgebreide koffietafel.

Vanuit zijn keuken in Leuven maakte de Vlaamse chef-kok Jeroen Meus zo’n drieduizend afleveringen van zijn populaire programma Dagelijkse kost. Nu voelt hij dat het tijd is voor nieuwe culinaire inspiratie. Daarom pakt hij in De mosterd van Meus zijn koffers om nieuwe smaken en gerechten te ontdekken. Geen ingewikkelde menu’s of chique hapjes, maar opnieuw simpele gerechten, typerend voor het land dat hij bezoekt. “Ik ben zot van dagelijkse kost”, aldus Jeroen. “Niet alleen van Belgische klassiekers, maar ook van buitenlandse.”

Zweedse koffiepauze

In ieder land dat hij aandoet laat Jeroen zich rondleiden door markante inwoners. Met een goede reden: “Als je de nationale keuken wil begrijpen, moet je het land en de mensen ervaren.” In de eerste aflevering bezoekt hij Zweden, waar hij langsgaat bij chef-kok Tina Nordström. Jeroen is te gast in haar kookprogramma en helpt mee om kaneelbroodjes te maken. Die zijn bestemd voor de fika, een typisch Zweedse traditie die lijkt op een uitgebreide koffiepauze. “Maar die omschrijving dekt de lading niet,” zeggen Tina’s ouders, die ook zijn aangeschoven: “Een fika is meer dan een pauze: het is een gezellig samenzijn en daar hoort altijd wat lekkers bij.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 16. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Wilma Groot