Jacqueline Govaert is deze week de hoofdgast in ‘Beste zangers’. De zangeres vindt het spannend én speciaal dat anderen haar repertoire uitvoeren. ‘De hele aflevering voelde als een enorme trip.’

Hoe is het om anderen jouw liedjes te horen zingen?

“Heel bijzonder! Ik mag nog nergens inhoudelijk op ingaan, maar op een gegeven moment zingt iemand een Nederlandstalige versie van een bekend Engels nummer van Krezip. Het raakte me zó om die melodie te horen met een andere tekst. Deze hele aflevering voelde sowieso als een enorme trip, mijn gevoel schoot alle kanten op. Ik zat op de bank naast Jan Smit, te kijken naar al die artiesten die mijn liedjes spelen, elk met hun eigen verhaal waarom ze dat nummer kozen. Ik vond het heel speciaal hoe iedereen daar zo mee bezig is geweest.”

Heb jij je ook goed voorbereid op ‘Beste zangers’?

“Zeker. Het was een intensieve zoektocht, waarvoor ik heel diep in de levens van zeven collega-artiesten ben gedoken. Ik heb me verdiept in hun repertoire en hun verhalen. Ik wilde liedjes uitzoeken die hen eer aandeden, ik wilde ze verrassen en ik wilde dat ze het goed zouden vinden. Soms moest ik daarbij uit mijn eigen comfortzone stappen. Zo heb ik alles in het Nederlands gezongen, terwijl ik met Krezip altijd in het Engels zing. Het is me niet helemaal vreemd, want thuis zing ik vaak in het Nederlands.”

Waren er dingen die je verrasten?

“Ik was verrast door mijn collega’s. Ik vind het superdapper dat operazangeres Laetitia Gerards meedoet, zij komt natuurlijk uit een heel andere wereld. Ze verraste me ook buiten de opnames, ik heb erg met haar gelachen. En Snelle kwam onverwacht uit de hoek door leuke, verrassende twists aan de nummers te geven. Verder heeft Bente prachtig gezongen en was het een feest om bij haar zonnetjespersoonlijkheid te zijn. Toen we elkaar ontmoetten op het vliegveld, voelde het meteen alsof we elkaar al jaren kenden. Met Paul de Leeuw ben ik opgegroeid, zijn nummers waren de eerste liedjes die ik ooit zong.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 36. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Jeroen Keijzer

‘De slimste mens’ krijgt met Herman van der Zandt een nieuwe presentator en ook jurylid Maarten van Rossem is afgezwaaid. Paulien Cornelisse volgt hem op. Waarom is zij zo’n goede juryvoorzitter?

Het leek wel een nationaal debat: wie kon Maarten van Rossem vervangen als juryvoorzitter bij De slimste mens? Zo’n beetje elke bekende Nederlander werd wel genoemd als geschikte persoon naast presentator Herman van der Zandt: van journalist Margriet van der Linden tot operaster Francis van Broekhuizen, van cabaretière Soundos El Ahmadi tot columnist Marcel van Roosmalen. Uiteindelijk werd het cabaretière en schrijfster Paulien Cornelisse. Een uitstekende keuze, om meerdere redenen.

Intelligent en ervaringsdeskundige

Natuurlijk hoeven juryvoorzitters zelf geen vragen te beantwoorden. Toch is het prettig als ze over een grote voorraad kennis beschikken; dat zorgt ervoor dat ze autoriteit uitstralen. Bij Cornelisse is daarover geen twijfel mogelijk. Na haar gymnasiumopleiding studeerde ze in Amsterdam, de Verenigde Staten en Japan. In het collegejaar 2023/2024 werkte ze als artist in residence aan een project bij de vakgroep Nederlandse taal en cultuur van de Universiteit van Sheffield. Daarnaast schreef ze jarenlang voor NRC en heeft ze sinds 2018 een vaste column op de voorpagina van de Volkskrant.

Ervaringsdeskundige is ze ook. In 2012 deed ze mee aan De slimste mens ter wereld, de Vlaamse versie van het programma. Met succes: ze haalde de finaleweek. Zelf vindt ze dat ze een redelijke algemene kennis bezit en als een iets haar aandacht grijpt, kan tot in het obsessieve jagen op informatie en feiten over dat onderwerp. Tot slot – en zeker niet onbelangrijk – is Cornelisses illustere voorganger enthousiast over haar: “Ze lijkt me een bescheiden en intelligente vrouw, die gelukkig niet afkomstig is uit de televisiewereld”, zei Maarten van Rossem tegen het ANP na de bekendmaking van zijn opvolger.

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 34/35. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Maarten van der Meer

Na veertien jaar reizen door Europa trekt het populaire Omroep MAX-programma ‘We zijn er bijna!’ deze zomer eindelijk naar het Franse vasteland. Presentatrice Martine van Os vertelt over zon, sneeuw en bijzondere ontmoetingen.

Na Duitsland is Frankrijk het populairste vakantieland onder Nederlanders. Na dertien seizoenen ‘We zijn er bijna!’ werd het wel eens tijd…

“Dat vond ik ook. Lang merkte de productie dat veel mensen op eigen houtje naar Frankrijk gaan en daarom niet zo snel aan een georganiseerde reis meedoen. Ik weet niet of het door de toestand in de wereld komt, waardoor mensen misschien liever wat dichter bij huis blijven, maar voor deze zomer waren die rondreizen er wél. We organiseren de trip niet zelf, het moet geen televisiereis worden, daarom sluiten we aan bij een bestaande reis.”

Frankrijk is een groot land. Waar zijn jullie geweest?

“Een Tour de France red je inderdaad nooit in de 36 dagen die deze reis duurde. We zaten in Zuidwest- en Zuidoost-Frankrijk. We startten eind mei in Frans-Baskenland en eindigden via de Pyreneeën uiteindelijk in de Dordogne. Het was een prachtige trip.”

Wat maakte het zo mooi?

“Ik ben vaak in Frankrijk geweest, en dacht dat ik het land wel kende, maar het is veel diverser dan ik dacht. De Pyreneeën zijn prachtig! Het ene moment stond ik in de sneeuw, het volgende bungelde ik met m’n voeten in het zwembad. Je hoort vaak dat de Fransen onvriendelijk zijn, maar de mensen die we ontmoet hebben waren stuk voor stuk ontzettend aardig.”

Reis je zelf ook mee in een camper of caravan?

“Nee, dat is te onhandig. Er zijn veel reisdagen, en dan filmen we ook het vertrek en de aankomst. Dan is het niet handig als ik ook nog mijn eigen caravan moet aan- en afkoppelen, dat zou betekenen dat iemand anders speciaal met dat ding moet rijden. Dat is geen doen. We zijn met de cameraploeg wel de hele dag op de camping, maar we slapen in een etablissement in de buurt.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 32/33. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Deborah Ligtenberg

Nederland barst van het muzikaal talent, ook onder vijftigplussers. In ‘Het MAX orkest’ proberen ze een plek te veroveren in een 23-koppig orkest. Jurylid Ruben Hein: ‘Het enthousiasme van deze mensen raakte me.’

Een man loopt het podium op; een voorname, eloquente hoogleraar. Hij is onlangs zijn vrouw verloren, vertelt hij. Dan gaat hij zitten en begint prachtig cello te spelen. De ruimte vult zich met klank, geladen met herinnering, verlies en liefde. Bij elke streek van de strijkstok is het verdriet voelbaar. Woorden zijn niet meer nodig. De jury is zichtbaar ontroerd. Dit is precies wat het nieuwe programma Het MAX orkest zo bijzonder maakt: de deelnemers zijn geen jongeren die dromen van snelle roem, maar mensen met veel levenservaring. Verlies, vreugde, trauma, liefde: ze hebben het allemaal meegemaakt, met muziek als constante metgezel. Dat is allemaal te horen in hun spel. Niet in hoe snel ze spelen, maar in wat er gebeurt tussen de noten.
Sommige deelnemers waren ooit lid van een omroeporkest, anderen spelen al decennia in lokale bandjes of blazersensembles. Nu krijgen ze een nieuwe kans, onder leiding van presentator André van Duin. Zanger-pianist Ruben Hein is een van de juryleden.

Kwetsbaar

Voor Ruben is het zijn televisiedebuut als jurylid. “Er is niet heel veel muziek op tv, dus toen dit op mijn pad kwam, was ik meteen enthousiast. Wat me aanspreekt, is dat de kandidaten op hoog niveau muziek maken. Iemand zei: ‘Vroeger had je omroeporkesten, maar die zijn allemaal verdwenen. Eigenlijk komen ze dankzij dit programma een beetje terug.’ Dat vind ik mooi.”

“Ik moest mijn eigen stem vinden binnen de jury. En ik realiseerde me hoe kwetsbaar het is wat de deelnemers doen. Muziek maken is iets heel persoonlijks, een verlengstuk van wie je bent. Sommige kandidaten hadden een verhaal dat rechtstreeks onder mijn huid kroop, zoals de cellist die zijn vrouw recent was verloren.” Het programma draait niet om het winnen, maar om de liefde voor muziek. “Er waren muzikanten die vol overgave speelden, te horen kregen dat ze niet doorgingen en stapten vervolgens lachend het podium af. Dat enthousiasme, die energie… daar word ik zelf ook blij van.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 30/31. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Otje van der Lelij

De Schotse actrice Ashley Jensen werd bekend met comedyseries als ‘Extras’ en ‘After life’. Nu begint ze aan haar tweede seizoen als hoofdrolspeelster in de Britse misdaadserie ‘Shetland’.

In het negende seizoen van de Britse misdaadserie Shetland keert Ashley Jensen terug als rechercheur Ruth Calder. “Deze keer spelen er twee zaken”, vertelt ze. “Om te beginnen is een goede vriendin van Ruths collega Tosh verdwenen. Een dag eerder had ze Tosh nog verteld dat ze iets belangrijks met haar wilde bespreken. De andere zaak gaat over een man die zijn broer heeft doodgeschoten. Tijdens het verhoor blijft hij maar herhalen: ‘Het is allemaal vanwege Bergen.’”

Samenwerking

Ondertussen is Ruth nog steeds een beetje zoekende, vertelt Jensen. “Vorig seizoen verhuisde ze na jaren in Londen terug naar de Shetlandeilanden – haar geboortegrond, waar ze op haar achttiende was vertrokken – om te helpen bij een politieonderzoek. Uiteindelijk besloot ze te blijven en het contact met haar broer te herstellen, de enige familie die ze nog heeft. Inmiddels heeft ze het er goed naar haar zin en werkt ze met een fijn team. Dat betekent allen niet dat alles nu perfect is. Er valt nog genoeg te ontdekken over Ruth.”

Zo blijft de samenwerking met collega-rechercheur Alison ‘Tosh’ McIntosh een uitdaging. Jensen: “Vorig seizoen werkte Tosh haar op de zenuwen omdat ze zichzelf voortdurend als ‘waarnemend rechercheur’ voorstelde. Je zag Ruth bijna denken: ‘haal jezelf nou niet zo naar beneden.’ Hoewel ze dat nooit in haar gezicht zou zeggen.”

“Wat ik zo mooi vind aan de verhouding tussen Ruth en Tosh: ze voldoen niet aan het standaardplaatje. Als twee vrouwen samenwerken in een serie als deze, betekent dat vaak dat ze óf constant ruzie hebben óf beste vriendinnen zijn. Hun relatie is veel complexer dan dat.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 28/29. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Patrick Bremmers