In ‘Een vrouw als Monique’ blikt actrice Monique van de Ven terug op haar carrière en haar leven. Ze ziet opvallende parallellen tussen de rollen die ze speelde en haar persoonlijke situatie.

De carrière van Monique van de Ven begon met Turks fruit (1973). Ze was pas 19 toen ze de rol kreeg van Olga, die een onstuimige, maar gedoemde liefdesrelatie beleeft met kunstenaar Erik (Rutger Hauer).

Amerika

De liefde tussen Monique en Rutger kwam oprecht over, maar er liep op de set iemand aan wie ze echt haar hart verloor: cameraman Jan de Bont. Hij kreeg de kans om in de Verenigde Staten de film Roar te maken. Het stel verhuisde naar Amerika, waar Monique een acteeropleiding aan de prestigieuze universiteit UCLA volgde.

Rollen met inhoud

Ze vloog regelmatig terug naar Nederland voor acteerwerk. Haar honger naar ‘rollen van vlees en houvast’ groeide, zei Monique onlangs in NRC. “Ik wilde geen huppeltutjes meer spelen.” Daarom vocht ze voor de hoofdrol in Een vrouw als Eva (1979), een film waarin de getrouwde Eva verliefd wordt op een vrouw. Monique is trots op de rol, zeker omdat ze ermee hielp het destijds controversiële onderwerp homoseksualiteit bespreekbaar te maken.

Grote liefde

Monique twijfelde over Een maand later (1987). Een lichtvoetige komedie over twee vrouwen die een maand lang van leven ruilen. Omdat hij het een leuk scenario vond, moedigde Jan haar aan de rol toch aan te nemen. Eenmaal in Nederland bleek dat Edwin de Vries haar tegenspeler zou zijn. “Ik zag hem en wist: ja, dit is hem”, vertelt Monique in de Volkskrant. Ze scheidde van Jan, keerde terug naar Nederland en begon een relatie met Edwin. Bijna veertig jaar later zijn ze nog steeds samen; in 2026 zijn ze 35 jaar getrouwd.

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 49. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Jeroen Keijzer

Huub Stapel en historicus Eva Vriend vertellen in vier afleveringen van ‘Heimwee naar Schokland’ het verhaal van het eiland dat in 1859 ontruimd werd. Wat heeft de geboren Limburger met het leven van de Flevolanders?

Waar komt dat opkomen voor de gewone man vandaan?

“Dat is waar ik zelf vandaan kom, ik herken het. Mijn ouders hadden een snoepwinkel, die was twee keer zo groot als deze tafel. Ze verkochten spekjes, kauwgomballen en nogablokjes voor een paar cent per stuk. Mijn vader en moeder hebben hun hele leven geworsteld om het hoofd boven water te houden. Daar komt het van. Als ik onrecht zie, spring ik erbovenop. Het is iets wat me mijn hele leven al achtervolgt. Daarnaast voel ik me verwant met dorpelingen. Ik woon al sinds mijn 26e in de grote stad, maar in de kern ben en blijf ik een Limburgse dorpsjongen. Ook in Amsterdam, waar ik nu al jaren woon, probeer ik het dorpsgevoel te krijgen door met mijn buren en de mensen in de wijk te praten.”

Wat was, naast dat opkomen voor de Schokkers, de reden dat je dit programma wilde maken?

“Het verhaal intrigeerde me. De reeks is gebaseerd op het boek Het eiland van Anna dat Eva Vriend geschreven heeft. Met haar maakte ik al eerder de series Eens ging de zee hier tekeer en Het nieuwe land. Ook dit verhaal speelt zich af in de polder. Ik voel me welkom in Flevoland en het valt me elke keer op dat het er veel mooier is dan ik eerst dacht. Veel mensen hebben allerlei vooroordelen over Flevoland, maar wie wat verder dan de snelweg kijkt, ziet in een wonderschone regio. Bovendien ben ik altijd geïnteresseerd geweest in geschiedenis. Ik kom uit een echte geschiedenisfamilie: mijn broer en mijn zwager zijn allebei historicus en mijn moeder werkte niet alleen in de snoepwinkel, ze was ook onderwijzeres. Verhalen over vroeger waren nooit ver weg. En inderdaad: ik ben nu eigenlijk een soort geschiedenisleraar op tv.”

In je geschiedenisprogramma’s praat je veel met mensen. Hoe komt het dat je dat zo makkelijk afgaat?

“Ik maak geen verschil tussen mensen. Misschien heb ik dat van mijn vader. Voor hij de snoepwinkel begon, was hij vertegenwoordiger. Hij kwam bij mensen die hem koffie aanboden waar de bonen alleen maar in de buurt hadden gestaan, maar ook bij de burgemeester die heel lekkere koffie schonk. Hij keek op niemand neer en tegen niemand op. Hij behandelde iedereen gelijk. Dat is een belangrijke levensles geweest.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 48. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Maarten van der Meer 

Elles de Bruin heeft het roer omgegooid. Ze is gestopt met consumentenmagazine ‘Meldpunt’ en richt zich nu op het thema vergrijzing, in de documentaireserie ‘De toekomst is grijs’ en het discussieprogramma ‘Meldpunt actueel’.

Het consumentenmagazine Meldpunt is niet meer. Presentatrice Elles de Bruin maakt nu journalistieke programma’s over de vergrijzing. “We hebben hier in Meldpunt eerder al veel items over gemaakt”, legt De Bruin uit. “Bijvoorbeeld over wachtlijsten in de verpleeghuizen of de thuiszorg die steeds verder wordt uitgekleed. Ik weet ook nog goed dat toenmalig minister Van Rijn van Medische Zorg in onze studio kwam vertellen dat verzorgingshuizen gingen sluiten en dat ouderen langer zelfstandig thuis moesten blijven wonen.” De presentatrice had haar bedenkingen bij deze plannen en bleef dit dossier volgen. “We bleven ons verbazen dat er verder zo weinig aandacht voor dit onderwerp was, niet bij de politiek en ook niet in de journalistiek: niemand had het er eigenlijk over.”

Te weinig aandacht

Mede uit onvrede hierover besloot De Bruin vorig jaar de podcastserie De toekomst is grijs te maken. Nu pakt ze de draad weer op in een reeks tv-documentaires die wekelijks op donderdag is te zien. De vrijdag erop gaat de presentatrice in Meldpunt actueel in debat met hoofdpersonen, experts en politici. Voer voor discussie is er meer dan genoeg: op de onderwerpenlijst staan bijvoorbeeld de overbelasting bij huisartsen, de eerlijke verdeling van de vergrijzingskosten tussen arme en rijke ouderen en het gat tussen zelfstandig thuis wonen en het verpleeghuis.

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 47. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Richard Roosenboom

Tineke Schouten (71) staat al 45 jaar met veel plezier op de planken. Dat houdt haar jong. In Volle zalen praat ze over het geheim van de eeuwige jeugd en over het verlies van haar man.

Hoe was het gesprek in ‘Volle zalen’?

“Open en eerlijk. Cornald Maas is een goede vragensteller en heeft echt verstand van het vak. Hij vraagt naar mijn nieuwe show Femme vitaal die ik vanaf 20 november speel, maar ook naar mij persoonlijk. Mijn man is twee jaar geleden overleden en mijn vorige show was een soort verwerkingsproces. Iets waar ik doorheen moest.”

Op welke manier zijn je shows veranderd?

“De eerste twintig jaar was het vooral lachen om typetjes. Dat waren de publiekslievelingen, daar werd om gevraagd. De laatste jaren zijn de shows persoonlijker. Ik vond het altijd maar raar als artiesten hun trauma’s op het toneel verwerken. Daar zit zo’n zaal toch niet op te wachten?

Waar gaat je show ‘Femme vitaal’ over?

“Over vitaal blijven. Ik vond het eerst een rottitel. Een femme fatale ben ik nooit geweest, maar iemand riep dat ik wel vitaal was. Dat ik nog zo fris op het podium sta. Ja jongens, maar jullie zien mij ’s morgens niet. Ik vond zo’n titel een beetje de goden verzoeken. Tegelijkertijd zag ik de mogelijkheid om enorm de draak te steken met alles wat bij het ouder worden hoort. Met Nederland in beweging, hartslagmeters, pillen, zangeressen op leeftijd, zoals Nena en Cher, en mijn typetje Bianca van Gleuvendal, die bang is dat ze geen leuke dates meer kan krijgen.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 46. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Maarten van der Meer

Wendy van Dijk is een opvallend nieuw gezicht in het tweede seizoen van ‘Medisch Centrum West’. Ze speelt Marleen Boshuizen, de gehaaide nieuwe bestuursvoorzitter van het ziekenhuis.

In het tweede seizoen van Medisch Centrum West kruipt Wendy van Dijk in de huid van de gehaaide Marleen Boshuizen, de nieuwe bestuursvoorzitter van het ziekenhuis. “Ontzettend leuk om haar te spelen, want ik heb nog nooit zo’n type neergezet,” vertelt Wendy. “Marleen is doortastend, planmatig en niet bang om knopen door te hakken. Ze probeert wel een teamspeler te zijn, maar dat is niet haar hoogste prioriteit. Ze wil vooral haar zakelijke doelen bereiken. Dat gaat soms ten koste van mensen, al bedoelt ze dat niet gemeen.”

Marleen vormt een interessant contrast met arts Rose, gespeeld door Saskia Temmink. “Rose zit in het bestuur namens de medische staf, maar wil eigenlijk vooral met patiënten bezig zijn. Marleen daarentegen heeft geen tijd voor dat soort sentiment: zij is zakelijk, efficiënt en resultaatgericht.” Dat rationele karakter staat ver van Wendy’s eigen persoonlijkheid. “Marleen is puur zakelijk ingesteld, en dat ben ik totaal niet. Ik ben eerder van de begrijpcommissie en de eeuwige twijfel,” lacht ze. “Toen ik hoorde dat ik een bestuursvoorzitter ging spelen, dacht ik eerst: o jee, straks moet ik alleen maar over cijfers en beleid praten. Maar gelukkig is het personage juist met flair en humor geschreven. Marleen weet mensen om haar vinger te winden en zegt gewoon wat ze vindt. Daar kan ik nog wat van leren.”

Een beetje van Marleen in haar eigen leven zou Wendy dus best kunnen gebruiken. “Ik vraag nog steeds over van alles de mening van mijn man, mijn kinderen of vrienden: wat vind jij? Natuurlijk ik ben inmiddels 54, dan word je daar wel beter in. Maar de eeuwige twijfelaar huist nog steeds in mij. Daarom is het heerlijk om iemand te spelen die precies het tegenovergestelde is.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 45. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Ernest Marx

Voor ‘Onze boerderij internationaal’ reist Yvon Jaspers de hele wereld over. Ze bezoekt onder meer oud-deelnemers van ‘Boer zoekt vrouw’ die inmiddels ver van Nederland boeren. Yvon ontdekt hoe zij hun vak uitoefenen.

In welke landen ben je voor dit nieuwe seizoen geweest?

“We bezoeken verschillende oud-deelnemers van Boer zoekt vrouw. In Zweden bezocht ik Bernice, die daar met haar familie een melkveebedrijf runt. In Oostenrijk volgde ik Anita, ooit brievenschrijfster van het programma, nu veearts in Oost-Tirol. We gingen ook naar Wim in Tanzania en daarna naar Kenia, waar Nederlandse ondernemers veel van onze bloemen telen. In de VS ontmoetten we Olke in Texas en in Californië bezochten we een Nederlandse familie die daar legale cannabis teelt.”

Hoe verliepen die reizen?

“Superefficiënt. We waren meestal maar vijf dagen weg. We kwamen aan, begonnen de volgende ochtend direct met draaien en maakten lange dagen. Soms denk ik bij het terugzien van de beelden: o ja, dat heb ik ook gezien, maar het ging zó snel. Het is geen vakantie, maar ik geniet enorm van die intensieve dagen, de mooie verhalen en indrukwekkende landschappen.”

Wat wil je met het programma laten zien?

“Hoe boeren wereldwijd omgaan met uitdagingen als klimaat, dierenwelzijn en voedselproductie. In Nederland zitten we al jaren vast in discussies en wachten we op politieke besluiten. Door uit te zoomen laten we zien hoe het elders gaat. Dat levert nieuwe inzichten op en zet mensen aan het denken. Het leert niet alleen over landbouw, maar ook over cultuur en onszelf.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 44. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Ernest Marx