Mr. Frank Visser beleeft enkele jubilea. Hij is dertig jaar televisierechter, hij wordt volgend jaar 75 en zijn tiende seizoen van ‘Mr. Frank Visser doet uitspraak’ start. “Ik heb Nederland zien veranderen.”

“Heb je geen last van het fonteintje?” Mr. Frank Visser is niet bang dat ik hem voor geluidsoverlast aanklaag. Het gaat om het opnameapparaat dat ons gesprek moet opnemen. In zijn achtertuin, begeleid door het geluid van klaterend water, hond Kees die rondloopt en uitzicht op een muur die geen erfgrensproblemen oplevert, vertelt Visser over zijn jubileum als televisierechter. Hij zit dertig jaar in het vak en heeft de wereld zien veranderen.

Waarom bent u rechter geworden?

“Als kind wilde ik marconist worden, radio-officier op zee. Dat beroep bestaat niet meer. Gelukkig kreeg ik op de hbs-A recht en dat vond ik ook een mooi vak. Ik denk dat het door de manier van denken komt. Het zijn veel regels die je moet kennen, en vanuit die algemene regels kun je bijzondere gevallen oplossen. Eigenlijk precies wat ik als kantonrechter deed en in mijn programma’s doe.”

Heeft het ook te maken met uw jeugd?

“Mijn moeder had moeite om de eindjes aan elkaar te knopen na het overlijden van mijn vader. Ze beheerde een café dat de bijnaam Wild West Café kreeg, er gebeurde weleens wat. Daarnaast moest ze opboksen tegen een machtige brouwerij. Ik was acht of negen in die tijd en dat maakte indruk. Het heeft er minimaal voor gezorgd dat ik altijd een beetje opstandig ben tegen grote bedrijven of instanties. Die komen te vaak met hun daden weg. Als officier van justitie merkte ik dat de grote boeven minder vaak opgepakt worden en dan ook nog vaak een veroordeling ontlopen. Na een paar jaar kreeg ik daardoor zoveel last van mijn maag dat ik met zulk soort zaken gestopt ben.”

Hoe begon u met ‘De rijdende rechter’?

“Ik dacht oorspronkelijk dat het een programma was met drie rechters.  Ze hadden niet verteld dat het een soort competitie was. Op een gegeven moment koos een kijkerspanel, wie ze het leukst vonden. Dat was ik. Waarom? Misschien omdat ik de jongste was. Die anderen waren in de zestig, ik was 44. Ja, dat is lang geleden.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 38. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Maarten van der Meer

Beau ontvangt weer bekende gasten in een nieuw seizoen van het luchtige ‘Casa di Beau’. Maar hij presenteert ook de indringende documentaire-serie ‘Het Antoni van Leeuwenhoek – Over leven met kanker.‘

Waarom zei je ja tegen ‘Het Antoni van Leeuwenhoek – Over leven met kanker’?

“Het is van dezelfde productiemaatschappij waarmee ik Five days inside maakte. Dat was een fijne samenwerking. Zij maken ook de documentaireserie Het kinderziekenhuis. Allemaal programma’s waarvoor een goed moreel kompas nodig is; dat is aan hen wel toevertrouwd. In Het Antoni van Leeuwenhoek – Over leven met kanker spreek ik artsen, verpleegkundigen en patiënten. Iedereen is bezig met maar één ding, en dat is leven. Daarom vind ik die ondertitel ook zo goed.”

Hoe pakte je die gesprekken aan?

“Ik kan goed vragen stellen, maar uiteindelijk heb ik vooral veel geluisterd. Kanker heeft een enorme impact, er is het leven vóór en het leven ná die rotziekte. Ik ben een emotioneel, sentimenteel persoon, maar ik heb me kunnen inhouden. Maar goed ook: als ik dat toelaat, gaat het meer over mij dan over degene die het verhaal vertelt. En dat is juist niet de bedoeling.”

Kan je een gesprek noemen dat je is bijgebleven?

“Een patiënt moest aan haar borst worden geopereerd. Ze had er al een lang voortraject op zitten, heel wat rommel in haar lijf gekregen om de tumor te laten slinken. Vlak voor de operatie zaten we aan haar bed en hoewel ze al genoeg aan haar hoofd had, wilde ze graag haar verhaal vertellen, om andere mensen te informeren. Dat vond ik zo mooi. Ik zag in haar ogen dat ze klaar was voor de ingreep, maar dat ze tegelijkertijd ook bang was. Haar man zat in de stoel naast me en deelde die angst en die hoop. Na het gesprek werd ze opgehaald om naar de inslaapkamer te gaan. Voordat ze door de deur ging, gaf ze haar man een zoen en stelde ze hém gerust, terwijl zij degene was die onder het mes zou gaan. Hij stond ontredderd bij die gesloten deuren en wij stonden erbij. Dat was heel indrukwekkend.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 37. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Jeroen Keijzer

Jacqueline Govaert is deze week de hoofdgast in ‘Beste zangers’. De zangeres vindt het spannend én speciaal dat anderen haar repertoire uitvoeren. ‘De hele aflevering voelde als een enorme trip.’

Hoe is het om anderen jouw liedjes te horen zingen?

“Heel bijzonder! Ik mag nog nergens inhoudelijk op ingaan, maar op een gegeven moment zingt iemand een Nederlandstalige versie van een bekend Engels nummer van Krezip. Het raakte me zó om die melodie te horen met een andere tekst. Deze hele aflevering voelde sowieso als een enorme trip, mijn gevoel schoot alle kanten op. Ik zat op de bank naast Jan Smit, te kijken naar al die artiesten die mijn liedjes spelen, elk met hun eigen verhaal waarom ze dat nummer kozen. Ik vond het heel speciaal hoe iedereen daar zo mee bezig is geweest.”

Heb jij je ook goed voorbereid op ‘Beste zangers’?

“Zeker. Het was een intensieve zoektocht, waarvoor ik heel diep in de levens van zeven collega-artiesten ben gedoken. Ik heb me verdiept in hun repertoire en hun verhalen. Ik wilde liedjes uitzoeken die hen eer aandeden, ik wilde ze verrassen en ik wilde dat ze het goed zouden vinden. Soms moest ik daarbij uit mijn eigen comfortzone stappen. Zo heb ik alles in het Nederlands gezongen, terwijl ik met Krezip altijd in het Engels zing. Het is me niet helemaal vreemd, want thuis zing ik vaak in het Nederlands.”

Waren er dingen die je verrasten?

“Ik was verrast door mijn collega’s. Ik vind het superdapper dat operazangeres Laetitia Gerards meedoet, zij komt natuurlijk uit een heel andere wereld. Ze verraste me ook buiten de opnames, ik heb erg met haar gelachen. En Snelle kwam onverwacht uit de hoek door leuke, verrassende twists aan de nummers te geven. Verder heeft Bente prachtig gezongen en was het een feest om bij haar zonnetjespersoonlijkheid te zijn. Toen we elkaar ontmoetten op het vliegveld, voelde het meteen alsof we elkaar al jaren kenden. Met Paul de Leeuw ben ik opgegroeid, zijn nummers waren de eerste liedjes die ik ooit zong.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 36. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Jeroen Keijzer

‘De slimste mens’ krijgt met Herman van der Zandt een nieuwe presentator en ook jurylid Maarten van Rossem is afgezwaaid. Paulien Cornelisse volgt hem op. Waarom is zij zo’n goede juryvoorzitter?

Het leek wel een nationaal debat: wie kon Maarten van Rossem vervangen als juryvoorzitter bij De slimste mens? Zo’n beetje elke bekende Nederlander werd wel genoemd als geschikte persoon naast presentator Herman van der Zandt: van journalist Margriet van der Linden tot operaster Francis van Broekhuizen, van cabaretière Soundos El Ahmadi tot columnist Marcel van Roosmalen. Uiteindelijk werd het cabaretière en schrijfster Paulien Cornelisse. Een uitstekende keuze, om meerdere redenen.

Intelligent en ervaringsdeskundige

Natuurlijk hoeven juryvoorzitters zelf geen vragen te beantwoorden. Toch is het prettig als ze over een grote voorraad kennis beschikken; dat zorgt ervoor dat ze autoriteit uitstralen. Bij Cornelisse is daarover geen twijfel mogelijk. Na haar gymnasiumopleiding studeerde ze in Amsterdam, de Verenigde Staten en Japan. In het collegejaar 2023/2024 werkte ze als artist in residence aan een project bij de vakgroep Nederlandse taal en cultuur van de Universiteit van Sheffield. Daarnaast schreef ze jarenlang voor NRC en heeft ze sinds 2018 een vaste column op de voorpagina van de Volkskrant.

Ervaringsdeskundige is ze ook. In 2012 deed ze mee aan De slimste mens ter wereld, de Vlaamse versie van het programma. Met succes: ze haalde de finaleweek. Zelf vindt ze dat ze een redelijke algemene kennis bezit en als een iets haar aandacht grijpt, kan tot in het obsessieve jagen op informatie en feiten over dat onderwerp. Tot slot – en zeker niet onbelangrijk – is Cornelisses illustere voorganger enthousiast over haar: “Ze lijkt me een bescheiden en intelligente vrouw, die gelukkig niet afkomstig is uit de televisiewereld”, zei Maarten van Rossem tegen het ANP na de bekendmaking van zijn opvolger.

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 34/35. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Maarten van der Meer

Na veertien jaar reizen door Europa trekt het populaire Omroep MAX-programma ‘We zijn er bijna!’ deze zomer eindelijk naar het Franse vasteland. Presentatrice Martine van Os vertelt over zon, sneeuw en bijzondere ontmoetingen.

Na Duitsland is Frankrijk het populairste vakantieland onder Nederlanders. Na dertien seizoenen ‘We zijn er bijna!’ werd het wel eens tijd…

“Dat vond ik ook. Lang merkte de productie dat veel mensen op eigen houtje naar Frankrijk gaan en daarom niet zo snel aan een georganiseerde reis meedoen. Ik weet niet of het door de toestand in de wereld komt, waardoor mensen misschien liever wat dichter bij huis blijven, maar voor deze zomer waren die rondreizen er wél. We organiseren de trip niet zelf, het moet geen televisiereis worden, daarom sluiten we aan bij een bestaande reis.”

Frankrijk is een groot land. Waar zijn jullie geweest?

“Een Tour de France red je inderdaad nooit in de 36 dagen die deze reis duurde. We zaten in Zuidwest- en Zuidoost-Frankrijk. We startten eind mei in Frans-Baskenland en eindigden via de Pyreneeën uiteindelijk in de Dordogne. Het was een prachtige trip.”

Wat maakte het zo mooi?

“Ik ben vaak in Frankrijk geweest, en dacht dat ik het land wel kende, maar het is veel diverser dan ik dacht. De Pyreneeën zijn prachtig! Het ene moment stond ik in de sneeuw, het volgende bungelde ik met m’n voeten in het zwembad. Je hoort vaak dat de Fransen onvriendelijk zijn, maar de mensen die we ontmoet hebben waren stuk voor stuk ontzettend aardig.”

Reis je zelf ook mee in een camper of caravan?

“Nee, dat is te onhandig. Er zijn veel reisdagen, en dan filmen we ook het vertrek en de aankomst. Dan is het niet handig als ik ook nog mijn eigen caravan moet aan- en afkoppelen, dat zou betekenen dat iemand anders speciaal met dat ding moet rijden. Dat is geen doen. We zijn met de cameraploeg wel de hele dag op de camping, maar we slapen in een etablissement in de buurt.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 32/33. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Deborah Ligtenberg