Voor ‘Onze boerderij internationaal’ reist Yvon Jaspers de hele wereld over. Ze bezoekt onder meer oud-deelnemers van ‘Boer zoekt vrouw’ die inmiddels ver van Nederland boeren. Yvon ontdekt hoe zij hun vak uitoefenen.

In welke landen ben je voor dit nieuwe seizoen geweest?

“We bezoeken verschillende oud-deelnemers van Boer zoekt vrouw. In Zweden bezocht ik Bernice, die daar met haar familie een melkveebedrijf runt. In Oostenrijk volgde ik Anita, ooit brievenschrijfster van het programma, nu veearts in Oost-Tirol. We gingen ook naar Wim in Tanzania en daarna naar Kenia, waar Nederlandse ondernemers veel van onze bloemen telen. In de VS ontmoetten we Olke in Texas en in Californië bezochten we een Nederlandse familie die daar legale cannabis teelt.”

Hoe verliepen die reizen?

“Superefficiënt. We waren meestal maar vijf dagen weg. We kwamen aan, begonnen de volgende ochtend direct met draaien en maakten lange dagen. Soms denk ik bij het terugzien van de beelden: o ja, dat heb ik ook gezien, maar het ging zó snel. Het is geen vakantie, maar ik geniet enorm van die intensieve dagen, de mooie verhalen en indrukwekkende landschappen.”

Wat wil je met het programma laten zien?

“Hoe boeren wereldwijd omgaan met uitdagingen als klimaat, dierenwelzijn en voedselproductie. In Nederland zitten we al jaren vast in discussies en wachten we op politieke besluiten. Door uit te zoomen laten we zien hoe het elders gaat. Dat levert nieuwe inzichten op en zet mensen aan het denken. Het leert niet alleen over landbouw, maar ook over cultuur en onszelf.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 44. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Ernest Marx

In ‘Onvergetelijke liedjes‘ helpt Simon Keizer Nederlandse artiesten nooit uitgebrachte muziek nieuw leven in te blazen. ‘Ik vond het bijzonder om te zien hoe de nummers weer gingen leven bij de originele schrijvers.’

Hoe is het ‘Onvergetelijke liedjes’ ontstaan?

“Door een ingeving tijdens de opnames van mijn eerste soloplaat. We hadden in Zweden de twaalf liedjes gekozen die op het album zouden komen. In het vliegtuig naar huis werd ik overvallen door een golf van onzekerheid: had ik wel de juiste keuzes gemaakt? De vier of vijf nummers die overbleven, waren namelijk niet per se slechte liedjes. Door die twijfels dacht ik ineens: dit gevoel moet iedere artiest toch kennen? Dat betekent dat er nog een schat aan vergeten songs op de plank ligt. In Onvergetelijke liedjes brengen we die ten gehore.”

Hoe pak je dat aan?

“Iedere aflevering ga ik langs bij vier artiesten die me vertellen over de liedjes die ze nooit hebben opgenomen. Ze geven me er eentje mee, zodat iemand anders het nieuw leven kan inblazen. Ik laat natuurlijk ook een nummer voor hen achter. Niemand weet vooraf wie er meedoet of wie hun liedje krijgt. Dat wordt pas aan het eind van de aflevering duidelijk als iedereen samenkomt om de songs met een liveband te spelen.”

Hoe bepaal je wie welk nummer krijgt?

“Dat was een leuke puzzel, omdat ik kon afwisselen. Ik wist regelmatig meteen: dit past heel goed bij deze persoon, maar ik heb ook vaak genoeg mensen bewust nummers gegeven die in een totaal ander genre vallen dan ze gewend zijn. Niet iedereen was daar even blij mee, haha. Dat maakt het des te interessanter om te zien hoe ze hun vakmanschap gebruiken om het naar hun hand te zetten.”

Hoe lastig is het om je andermans liedjes eigen te maken?

“De artiesten krijgen volledig de vrije hand om er echt hún nummer van te maken. Ze mogen eraan schaven, nieuwe coupletten schrijven, teksten vertalen… Dat maakt het programma ook zo leuk. We nemen de kijker mee in het maakproces. Vanaf de eerste minuut draait het om nieuwsgierigheid: wie levert welk liedje in, wie krijgt het, wat maken ze ervan en hoe wordt erop gereageerd?”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 43. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Jef Willemsen

‘Nieuwsuur’-presentatrice Mariëlle Tweebeeke leeft extra op in verkiezingstijd. Ze zorgt ervoor dat ze altijd neutraal blijft en maakt de feiten leidend. Privé kiest ze voor bewust leven en het vieren van bijzondere momenten.

De verkiezingen komen eraan. Is dit het moment waarop jij helemaal opleeft?

“Het politieke gesprek is absoluut mijn favoriet. De lijsttrekkers van de grootste partijen komen bij ons langs en we voeren een-op-eengesprekken met hen. Daar kijk ik altijd erg naar uit. Ik vind het goed en leuk dat we in de aanloop naar de verkiezingen steeds een hele uitzending wijden aan één partij en lijsttrekker en daar diepgravend onderzoek naar doen. Dat doen we sinds 2017. Destijds was dat revolutionair: tv-debatten waren toen de norm en een uitzending draaide nooit om één lijsttrekker.”

Wat maakt in verkiezingstijd een goed politiek interview?

“Het is onze taak kijkers zo breed mogelijk te informeren, zodat ze zelf hun oordeel kunnen vellen. Daarbij leggen we de nadruk op thema’s die nu in Nederland spelen, zoals woningbouw en migratie. Ik doe de interviews om en om met Jeroen Wollaars. We putten daarbij niet alleen uit verkiezingsprogramma’s, maar kijken ook naar wat iemand de afgelopen periode heeft gezegd en gedaan. We kiezen voor inhoudelijke analyse en feiten. Daarnaast hopen we ook dat er aan tafel iets bijzonders gebeurt. Het doel is niet om een politicus uit de tent te lokken, maar het is wel interessant om te zien hoe iemand reageert op een onverwachte vraag. Dat willen kiezers ook weten: hoe is iemand echt? Uiteindelijk stemmen mensen toch op wie ze het meest vertrouwen.”

Vind je het wel eens lastig om tijdens zo’n interview neutraal te blijven als een onderwerp je persoonlijk raakt?

“Natuurlijk vind ik als privépersoon van alles. Nieuwsuur heeft de wettelijke opdracht neutraal te zijn, daar hecht ik veel waarde aan. Dat betekent niet dat ik geen betrokkenheid voel. Integendeel: ik ben dit werk juist gaan doen vanuit mijn betrokkenheid. Ik vind het interessant om na te denken over hoe je een maatschappij inricht en welke dilemma’s daarbij horen. Mijn passie voor mijn werk zit hem niet in het verkondigen van mijn mening, maar in het feit dat ik in de bevoorrechte positie ben om namens de kijker te vragen waarom iemand iets vindt. Hoe komt iemand tot bepaalde keuzes?”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 42. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Ernest Marx

Twijfel, nieuwsgierigheid en een beetje faalangst. Ondanks die gevoelens doet Caroline Tensen nu toch mee aan ‘Het perfecte plaatje’. Wat begon met scepsis, groeide uit tot een avontuur vol spanning en plezier.

Waarom wilde je meedoen aan ‘Het perfecte plaatje’?

“Ik weet niet of het drempelvrees was of faalangst, maar alle keren dat ik ben gevraagd, sloeg ik het af. Ik ben al te ongeduldig voor een gebruiksaanwijzing, laat staan voor die hele riedel aan diafragma’s en sluitertijden. Totdat een collega me vroeg er toch nog eens over na te denken. Iedereen die ik ken en mee heeft gedaan, vond het geweldig. Dus toen dacht ik: go for it.”

Trok het je over de streep dat je collega Irene Moors aan de vorige serie meedeed?

“Dat niet, want Irene vindt alles leuk en gaat elke uitdaging aan. Zij is echt een heel ander type dan ik. De professionals van wie ik les kreeg, waren hartstikke lief en legden het heel goed uit, maar ik moest het horen van iemand die ook een leek was. Dus nodigde ik Irene uit om bij mij thuis te komen lunchen en me tips te geven. Dat was een enorme eyeopener. Zij vertelde aan welke knopjes ik moest draaien en waarop ik moest letten. Eindelijk had ik het door en toen werd het fotograferen ook leuker.”

Hoe was het om steeds beoordeeld en gejureerd te worden?

“Heel lastig. Geregeld schrok ik ’s nachts wakker: was de foto die ik had ingeleverd eigenlijk wel scherp? Die onzekerheid, verschrikkelijk. De jurydagen waren zó spannend.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 41. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Deborah Ligtenberg

Het zevende seizoen van Oogappels is ook het laatste. Jeroen Spitzenberger (Tim) kijkt trots terug op de zeven seizoenen. ‘Dat het zo’n succes zou worden, had ik nooit verwacht.’

Wat leuk dat Oogappels weer begint. Maar… wat jammer dat dit de laatste keer is!

“Tja, ik vrees dat het onvermijdelijk was. Ieder project stopt een keer en het was natuurlijk al een enorme luxe dat de serie zo lang liep én de omroep er zo achter stond. Na seizoen 4 hoorden we al dat we ook 5, 6 en 7 mochten maken: een uitzonderlijk staaltje van vertrouwen. Maar de verhalen over de gezinnen met pubers zijn nu een beetje klaar, de focus verschuift naar de jongere generatie. Waar óók meer dan genoeg over te vertellen valt, maar ja, dan krijg je wel een andere serie. Dit zevende seizoen is een mooi sluitstuk waar iedereen die eraan heeft meegewerkt met veel trots op mag terugkijken.”

Hoe kwam jij bij Oogappels terecht?

“Will Koopman, die de serie bedacht en regisseerde, benaderde mij. Ze legde het me als simpel idee voor: een serie over opvoeden, over ouders en kinderen. ‘Doe je mee?’ ‘Graag’, zei ik meteen. Want als Will iets verzint, weet je dat ze het van de grond krijgt en dat het goed wordt. Ze staat echt voor een kwaliteitskeurmerk. En ook mij sprak de grote herkenbaarheid aan. Toch had ik nog geen idee dat het zo’n groot succes zou worden, hoor; zoiets weet je nooit van tevoren.”

Wat heeft de serie jou gebracht?

“Roem en rijkdom, haha! Nee, eigenlijk vooral: dankbaarheid. Het is een cliché, maar ik meen het. Ik ben oprecht dankbaar dat ik mocht meedoen met dit project, met die hechte groep, maar liefst zeven jaar lang. En dat het zó waanzinnig gewaardeerd werd door een gigantisch publiek. Daar krijg ik echt een beetje kippenvel van.”

Het hele artikel leest u in Mikro Gids 40. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Lydia van der Weide