Wat gaan we zien in dit programma?
“Ik vraag mensen daar wat zeventig jaar ontwikkelingssamenwerking het continent Afrika heeft gebracht. Ik merk dat Afrikanen de laatste jaren anders naar het westen zijn gaan kijken. Er is meer zelfbewustheid. Ze durven meer voor zichzelf op te komen. De Rwandese minister van buitenlandse zaken verwoordde dat goed: ‘We have graduated from kindergarten.’ Met andere woorden: we zijn geen kinderen meer die niet zelf kunnen denken en volledig afhankelijk zijn van jullie zorg.”
Waar ga je heen?
“Elke aflevering speelt zich af in een specifiek land, met een specifiek thema. Zo laten we in Kenia de doe-het-zelfhulpindustrie zien. Kleine ngo’s die kindertehuizen en scholen opzetten. In Senegal – dat is aflevering een – gaat het bijvoorbeeld over hoe het westen wil dat Senegalezen zelf hun geld verdienen in plaats van hierheen te komen. Maar dat wij er ondertussen de zee leegtrekken, terwijl de visserij hun belangrijkste inkomstenbron is. En in Ethiopië gaat het over de rol van Chinezen in Afrika. China bouwt er snelwegen, voetbalstadions en steden in ruil voor grondstoffen. Zo laten we allerlei aspecten van al die jaren ontwikkelingssamenwerking zien.”
Waarom ligt Afrika je zo na aan het hart?
“Dat begon al toen ik als klein katholiek jongetje in het Zeeuwse Souburg naar de kerk ging. Daar werd altijd geld ingezameld. In de bus van de parochie ging het meeste, in die van het bisdom in Breda al minder en in die voor een missie in Afrika bijna niks. Toen realiseerde ik me al: hoe verder weg, hoe minder mensen zich betrokken voelen. Toen ik Afrika eenmaal zelf bezocht werd ik geraakt door de sfeer die er hangt. Het dualisme van de schoonheid en de problematiek maakt het bijzonder. En er zit zoveel energie en veerkracht in Afrikanen. Het is het continent van de toekomst. Ik vind het zo geweldig dat we ons tweede kind zelfs ‘Afrika’ als een van zijn doopnamen gaven.”
Het hele interview leest u in Mikro Gids 18. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier
Tekst: Carlijn Schepers