Waar komt die fascinatie voor Simon & Garfunkel vandaan?
“Ik betwijfel of Nick & Simon als act had bestaan zonder Simon & Garfunkel. Toen ik op mijn vijftiende gitaar speelde, vroegen mensen altijd of ik al een band had. Want dat was gebruikelijk. Dus probeerde ik die samen te stellen, totdat Simon en ik bij elkaar in de klas kwamen en tweestemmig begonnen te zingen. We raakten geïnspireerd door de samenzang van Simon & Garfunkel en zagen dat zij soms optraden met alleen een gitaar. Dat kon dus ook! Zo zorgden Simon & Garfunkel ervoor dat we de sprong durfden te wagen als duo.”
En toen werden jullie de Nederlandse Simon & Garfunkel?
“Ik vind het heel leuk als iemand ons met hen vergelijkt, maar wij kijken huizenhoog tegen ze op. Als je hun teksten, composities en muziek bekijkt, dan vind ik dat wij hun schoenveters nog niet mogen vastmaken. Maar ongemerkt zochten we toch steeds parallellen: zij woonden ook niet ver uit elkaar, waren ook van hetzelfde jaar, zaten ook bij elkaar op school. Tegelijkertijd dachten we: mogen wij onszelf wel met deze grootheden vergelijken?”
Uiteindelijk gingen ze met ruzie uit elkaar. Ben jij daarvoor bij jullie ook bang?
“Niet echt. Als die mogelijkheid ergens onder de oppervlakte had gezeten, was zoiets al wel tot uiting gekomen. Simon & Garfunkel waren best twee egootjes die beiden erkenning wilden. Een bijkomend probleem was dat Paul Simon alle macht in handen had qua repertoire. Dat is bij ons anders: Simon en ik schrijven allebei ongeveer de helft van onze liedjes. Een stuk gezonder. Wij zagen op deze reis dus vooral hoe het níet moet.”
Het hele interview leest u in Mikro Gids 20. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier
Tekst: Carlijn Schepers