Interview
Fotocredit: BNNVARA

Henny Vrienten: ‘Zijn melancholie, prachtig…’

In Jules de Corte: De vader en de zoon komt Henny Vrienten veelvuldig aan het woord. Hij is een groot bewonderaar van de Brabantse musicus, naar wie hij lang vooral stiekem luisterde.

Wanneer kwam jij voor het eerst met Jules de Corte in aanraking?

“Wij hadden vroeger een bakelieten distributieradio aan de muur hangen. Die bestaan nu niet meer, maar daarop konden we drie zenders ontvangen. Zo kwam Jules de Corte vanaf mijn kindertijd bij ons de woonkamer binnen. Hij was in de in de jaren 50 en 60 dé grote muzikale ster op de KRO-radio en ik was van jongs af aan geobsedeerd door muziek. Ik heb Harry Bannink ook altijd erg bewonderd. Later kwam ik in de popmuziek terecht dus toen luisterde ik er vooral stiekem naar. Want die twee waren not done.”

Schaamde jij je daarvoor?

“Het was niet echt schaamte, maar ik wilde natuurlijk cool en stoer zijn. Net als iedereen. Dan kon je niet met de muziek van Jules de Corte aankomen. Popmuziek wordt gemaakt vanuit de heupen en draait veel om testosteron. Jules de Cortes muziek is gemaakt vanuit de hersenen en is juist erg cerebraal.”

Wat vind je er zo goed aan?

“Ik heb ruim twintig jaar liedjes voor Sesamstraat geschreven. Toen leerde ik hoe belangrijk tekstvoering is. Dus dat je niet de tekst in een door jou bedacht metrum duwt, maar dat je de tekst het lied laat duwen en voorrang krijgt boven de melodie of de timing. Daar was Jules de Corte een meester in. Hij schreef mooie teksten. Maar wat mij vooral aansprak was de melancholie in zijn muziek. Dat heb ik heel mijn leven meegedragen. Al zijn liedjes hebben een soort plechtige zwaarte over zich waar ik erg van hou.”

Het hele interview leest u in Mikro Gids 6. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier

Tekst: Ernest Marx