Je hebt als voormalig model veel ervaring met poseren, is het anders om dit voor schilders te doen?
“Als fotomodel ben je altijd in beweging, je moet verschillende poses aannemen om de fotograaf iets te geven. Poseren voor een schilder is compleet anders, dan moet je juist heel stil zitten. Tegelijkertijd kun je bij Sterren op het doek eigenlijk niet stilzitten omdat je poseert terwijl je wordt geïnterviewd door Özcan. Daarbij praat ik ook nogal veel met mijn handen, dus ik hoopte maar dat de schilders daar doorheen konden kijken.”
Je poseert in een prachtig kerkje, kun je daar iets over vertellen?
“Het staat in het kleinste dorp van Nederland, Persingen in de Ooijpolder bij Nijmegen, waar ik ben opgegroeid. Ik vond het erg bijzonder dat we daar helemaal heen zijn gegaan voor de opname. Het ontroerde me om weer eens langs mijn voormalige ouderlijk huis te rijden, een boerderij op een terp. Mijn vader is inmiddels overleden, en ik zag alle bomen en struiken die hij had geplant… Het raakte me heel erg.”
Wat verwachtte je vooraf van de portretten?
“Ik dacht: ik ga er helemaal open in, maar wát het ook is, hoe het ook wordt, ik ga géén Tjitske doen met: ‘Wat af-schu-we-lijk!’ (Daphne doelt op actrice Tjitske Reidinga die in 2015 bijna moest huilen toen ze het eindresultaat zag, en uiteindelijk toch met het schilderij waar ze zo van schrok naar huis ging, red.). De drie kunstenaars zijn er lang mee bezig, dus dat moet je sowieso respecteren.”
Het hele interview leest u in Mikro Gids 49. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.
Tekst: Tijgerbloed