Is de formule nog aangepast?
“Eigenlijk niet, de opzet is zó uitgekristalliseerd. De onderwerpen zijn weer even gevarieerd, de uitkomsten onvoorspelbaar. Wat opvalt is dat de aangevers vaak jong zijn, begin twintig. Kinderen die zich eraan storen dat moeder en oma al zo lang ruzie hebben en daar wat aan doen, dat vind ik mooi.”
Als kijker denk je, waar maken mensen zich druk om.
“In winkels en bij het tankstation hoor ik het vaak: die ruzies gaan toch nergens over? Maar het zijn de druppels die een volle emmer doen overlopen. Soms gaan ruzies zo ver terug. Dan barst de bom uiteindelijk om iets onbenulligs, emoties lopen op, het verstand neemt af. Er vallen harde woorden, er wordt met deuren gesmeten, hop, de hakken gaan in het zand. Mensen willen niet die eerste stap zetten en lopen vast in hun eigen gelijk. Als ik binnenkom, zeggen ze vaak meteen: ‘Ik ben er helemaal klaar mee.’ Als we dan even doorpraten, merk je dat ze, diep van binnen, er helemaal niet klaar mee zijn. Ze vinden het juist jammer hoe het is gelopen.”
Zijn er ook families die niet samen aan de dinertafel eindigen?
“We laten niet alleen succesverhalen zien, als mensen echt niet willen meewerken, houdt het op. Soms komen mensen trouwens niet naar het diner, maar blijkt dat er achteraf toch contact ontstaat, dan hebben we iets in beweging gezet. Of mensen vallen elkaar huilend in de armen in het programma, maar daarna gaat het toch weer mis. Ik verbaas me nergens meer over.”
Het hele interview leest u in Mikro Gids 30+31. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.
Tekst: Ernest Marx